Valborgsmässoafton

Vandaag vieren we een eeuwenoude traditie, valborgsmässoafton. Het feest symboliseert het definitieve einde van de winter en het ultieme begin van de lente. Als vanouds worden overal grote vuren ontstoken, gelardeerd met gezang en een toespraak of zelfs een gedicht. Wij zijn op Lindersborg en Dunkers kören brengt een viertal sfeervolle liederen ten gehore. Een ruime schare toeschouwers beloont hen met een welverdiend applaus. Daarna is het tijd voor koffie met gebak en dan is het tijd voor vuurwerk. De enkele regendrupjes deren niemand, het is oergezellig!

Bekend riedeltje

Ingrid spitst haar oren. Is dit verbeelding? Nog eens luisteren. Daar is het riedeltje weer. Nee, dit kán toch niet in deze contreien. Opnieuw luisteren...! En wederom klinkt het geluid, en deze keer erg dichtbij vanuit een boom aan de overkant van de weg, klik en luister

'tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf tjif tjaf ...'

Het is ongelooflijk, daar zit een tjiftjaf, een insecteneter die eigenlijk niet hoger dan Denemarken komt. Ingrid is helemaal uitgelaten en stuurt Cas een sms: Tjiftjaf bij ons huis, kom luisteren.

Tekentijd

Zachte winters zijn uitstekend voor onze energierekening. Maar ze hebben ook een groot nadeel: allerlei ongedierte kan overleven en zal ons de komende lente en zomer het leven zuur trachten te maken.
Het is al een week zalig voorjaarsweer met aangename temperaturen. Buiten horen we veelvuldig gekwetter van diverse vogels maar ook een behoorlijk gezoem van nogal wat insecten. En in het struikgewas liggen de meest irritante stekers op de loer: teken. Jekkie! Nadat Àhkkà en Matsi hun maandelijkse douche hebben gehad krijgen ze antitekenspul in het nek. Een maand lang zijn ze verlost van deze bloedzuigers.

Burenhulp

Na de inktzwarte gebeurtenissen van afgelopen donderdag proberen we op alle mogelijke manieren in contact te komen met onze vrienden Totte en Kerstin. Totte is helemaal van slag en is opgenomen in het ziekenhuis. Kerstin is helemaal alleen thuis. We bellen en Cas gaat diverse keren langs doch het is muis- en muisstil, zelf de honden slaan niet aan. Uiteindelijk gaat de deur open. Gelaten vertelt Kerstin het hele verhaal en vooral het onrecht dat hen is aangedaan. Cas belooft bijna plechtig dat wij hen op alle mogelijke manieren zullen proberen te ondersteunen en te helpen. Nog deze avond komt Totte thuis uit het ziekenhuis en komt meteen bij ons langs om zijn verhaal te vertellen. Op tijd van een paar dagen is hij broodmager geworden. Geen wonder, dít wil geen mens meemaken. We doen ons uiterste best hen uit deze nachtmerrie-zonder-weerga te helpen. Zij zijn er altijd voor ons, nu zijn wij er voor hen!

Een zwarte en dieptrieste dag

In razende vaart rijden een aantal auto's voorbij even later gevolgd door een camerateam van de lokale televisie. Eerst weten we niet wat er aan de hand is maar al gauw komen we meer te weten. Een anonieme tipgever heeft onze buren Totte en Kerstin verlinkt met de mededeling dat zij 'hun dieren niet voederen en totaal verwaarlozen'. Wij weten wel beter: dat is ABSOLUUT NIET WAAR. Helaas zijn de overheidsdienaars meedogenloos en nog voor iemand actie kan ondernemen worden de dieren afgemaakt. We besparen iedere lezer de weerzinwekkende detais. We zijn er helemaal kapot van maar voor onze alleraardigste superdierenvrienden is het nog veel erger: zij zijn in één klap al hun 'kinderen' kwijt. Afschuwelijk!

Cesaria Evora

Soms moet je eventjes de boel de boel laten en er even tussenuit piepen. We zijn in Uppsala, Zwedens grootste universiteitsstad. Supergezellig met allemaal leuke kroegjes en veel mooie gebouwen, fraai gelegen aan het water.
We treden binnen in het UKK, Uppsalas Konsert och Kulturhall, een enorme futuristische blokkendoos. In één woord: schitterend, zowel van binnen als van buiten. In het (eigenlijk veel te drukke) café nuttigen we een hapje. En dan gaat de gong, we worden verwacht in de grote concertzaal. Al jaren stond het in onze planning maar vandaag kunnen we eindelijk LIVE genieten van de muzikale koningin van Kaap Verdië, Cesaria Evora. Vanaf onze balkonzitplaatsen hebben een ruime blik op het podium.
De band komt op, de muziek zwelt aan en daar is ze dan, Cesaria alias Miss Perfumado. Ohhhhh, wat geweldig, wat heerlijk. We maken een filmpje met ons fototoestel, niet de allerbeste kwaliteit maar goed genoeg voor een indruk. De rest vind je op Internet en in de platenzaak. Luister naar het nummer 'Angola'.

April doet wat 'ie wil

Kalle in Ärla wisselt de winterbanden naar de zomerse variant. Geen gezoem meer van de spikes in de banden, gewoon simpel rubber en rust in de auto. Alleen..., de weergoden hebben vandaag hun dag niet en het sneeuwt als een gek. Deze avond ligt een 15cm witte laag in onze contreien. Zonder dollen! Hadden we maar winterbanden...

De deftige kamer

We zijn nu in topvorm en ons behangproject maakt snelle vorderingen. De lastigste stukken hebben we achter de rug. Nog één keer het hoekie om, nog één raam en dan zijn we d'r. Een kleinere woonkamer heeft zo zijn voordelen!
Wanneer we gereed zijn kan het meubilair terug op zijn plek. De antieke kast plaatsen we in de andere hoek, daar komt 'ie veel beter tot zijn recht en bovendien wordt het aldus een stuk lichter.
We zijn dik, zeer dik tevreden met het resultaat. De Zweedse term finrummet geldt absoluut voor onze woonkamer, zie het filmpje.

De behangamateurs

Echte professionals zijn we niet maar we zijn best trots op ons behangwerk. Het aanbrengen van figuurbehang is absoluut geen sinecure en het kost, ondanks het lage plafond, de nodige moeite de banen in lijn met elkaar te krijgen. Behoedzaam schuiven we de randen tegen elkaar, even losmaken, opnieuw kijken, aanstrijken, opnieuw kijken, nog even schuiven..... Je kan er tureluurs van worden. Eén baan wil absoluut niet aan de wand, wat we ook proberen. Uiteindelijk is alles zó doorweekt dat een geplaagde Cas de baan pardoes van de muur rukt en de prop papier in de vuilnisemmer mikt. Opnieuw beginnen dus. En zie daar, 't gaat opeens een stuk beter, dat geeft de burger moed. We zijn een echt team: Ingrid saust, Cas knipt en samen brengen we de behangbaan aan. En de volgende, en de volgende, en de volgende. Weet je, het is al laat, we moeten ook nog eten. Morgen gaan we verder.

Van de bloemen en de bijen

We beleven een aantal fantastische dagen met heel veel zon. De thuisblijvers en buitenwerkers krijgen een flinke blos op de wangen. Heerlijk, heerlijk, heerlijk! De krokusjes zijn nu op hun mooist maar het allermooist zijn de koningsblauwe gentianen op onze grasmat. Ach, weet je wat? Kijk naar de foto's, die zeggen zoveel meer!

Eland op 't land

Het dagelijkse werkochtendritueel. Even nog de tandjes poetsen en dan naar kantoor. Buiten hangt de laatste schemer, het is licht mistig en een beetje waterkoud. Cas kijkt naar buiten, kijkt nog eens en nóg een keer. Ziet hij het nu goed of is het een omgevallen boomstronk? Maar het klopt helemaal: daar staat een eland! Nee, er staan er zelfs twee! Snel maar stil loopt Cas de trap op, waarschuwt Ingrid en pakt de kamera. Je moet echt heel stil zijn want elanden hebben een super gehoor!
Met zijn tweetjes kijken we naar het tafereel. Voor de eerste keer in twee jaar staan elanden aan de rand van ons terrein. Geweldig! We maken een paar foto's maar dan moet Cas toch echt vertrekken. Behoedzaam gaat de deur open en hij vertrekt in alle stilte zodat Ingrid kan blijven kijken. Even later verschijnt zelfs een derde exemplaar, het is niet te geloven. We zullen deze ochtend niet snel vergeten.