"Wie een kuil graaft voor een ander, zweet zich kapot", aldus een oud germaans spreekwoord. Wij kunnen dit slechts instemmend bevestigen want voor de zoveelste dag op rij beleven we een tropische meer-dan-30graden-warmte. En beiden moeten we graven, graven en -inderdaad- graven. Ingrid gaat aan de slag met het leggen van stenen langs de oprit en het grindpad. Alle stenen moeten de grond in, kortom sleuven graven en uitdiepen. Dan zand op de bodem en de stenen leggen. O, je dacht dat stratenmaker een mannenberoep is? Mooi niet, kom maar 'ns kijken wat Ingrid presteert. Ook Cas gaat (opnieuw) de grond in want het is hoog tijd voor een... vlaggenmast! Schop ter hand, effe in de handen spugen en dan begint het graven. Op weg naar 90cm(!) diepte en heel veel keiharde en keizware keien.
Gaten graven in een steenrijke bodem is geen sinecure. Aanhoudend stoot Cas op een dikke kei en moet bikkelen en wrikken om deze los te krijgen. Vervolgens weer verder graven, op zoek naar de volgende steen. Vanwege een te maken poort moet aan weerszijden van onze majestueuze erfafscheiding een paal worden geplaatst. Het is zweten en zwoegen in de verzengende hitte en aanhoudend loopt Cas naar de kraan voor een verkoelend glas water. Zo, beide gaten zijn gereed, nu kan de beton er in. Zomerbuurvrouw Irene biedt uitkomst en leent haar betonmolen aan ons. Handig, nu schiet het lekker op! Ruim 280kg cement, zand en stenen worden vermengd met water. De eerste paal wordt waterpas geplaatst en dan kan de beton eromheen. Daarna is het de beurt aan de tweede paal. Tenslotte duwt Cas mooie keitjes in het betonoppervlak, dat ziet er 'n stuk beter uit.
De oh's en ah's zijn niet van de lucht. Iedereen die langskomt stopt en kijkt zijn of haar ogen uit. Een enkeling maakt zelfs, op aanraden van horenzeggen, een omweg met de fiets of auto. Ja, we zijn trots op onze gärdsgård, het was de investering dubbel en dik waard. "Wat mooi, wat prachtig, dit had jullie huisje echt nodig" en meer van dat alles. Zelfs de gehaaste jogger alsook 'n ietwat stille buurtgenote houden stil bij ons en maken een praatje. Het klinkt paradoxaal maar waar is waar, ons hek haalt barrières weg.
Al vroeg in de ochtend arriveren ze op Eriksberg. Dat is maar goed ook want de zon staat al hoog en warm aan de hemel en het belooft opnieuw een tropische dag te worden. Voormalig zeebonk Kjell en kleindochter My komen voor het plaatsen van een gärdsgård. Een gärdsgård is een met de hand gemaakte erfafscheiding geheel volgens een eeuwenoude traditie. Vandaar dat we een kleine cursus in elkaar hebben gestoken, ter allemans lering ende vermaeck...
Cursus gärdsgård voor NL-ers:
vanwege de duurzaamheid moeten de stokken en palen van een goede kwaliteit dennenhout zijn. Bovendien moeten de oorspronkelijke bomen langzaam zijn gegroeid (te zien aan de dicht op elkaar zittende jaarringen)
de staande stokken steken een eind boven het hek uit. Mocht 'n stok ooit wegrotten in de grond, kun je deze naar beneden duwen. Aldus blijft de stabiliteit gewaarborgd
de bindingen worden gemaakt van met de hand gespleten dennentwijgen
wilde je in vroeger tijden je koeien makkelijk thuis krijgen, dan moest je ervoor zorgen dat de liggende palen 'bergop' naar je huis of boerderij wezen (nee, geen grap!)
hek in de omheining? Prima, maar dan zonder schroeven of spijkers, kortom ouderwets handwerk
Met een ijzeren staaf wordt een gat in de bodem geslagen en dan kande eerste stok erin. En dan nummer twee, drie, vijftig, honderddrie, tweehonderdachttien. Het zweet gutst langs Kjells voorhoofd, maar hij laat zich niet kennen en neemt opnieuw een slok water. Even pauze met koffie en Ingrids zelfgemaakte bessentaart en dan weer verder. Daarna is het de beurt aan de liggende palen en met een geroutineerde handigheid worden deze gebonden tussen de staande stokken. Acht uren, evenveel liters water, frisdrank, koppen koffie en ontelbare zweetdruppels later staat onze gärdsgård op zijn plek. Het is werkelijk een fan-tas-tisch plaatje geworden, prachtig gewoon, en de waarde van ons eigendom is met sprongen omhoog gegaan! We zijn dik en dik tevreden en stoppen een dikke pluim achter de oren van Kjell en My! Mocht je ook een gärdsgård willen, we kunnen Kjell van harte aanbevelen; gegevens via ons verkrijgbaar.
Het is erg rustig op de grote jaarmarkt in Malmköping, zelfs mèt dé Zweedse publiekstrekker van dit moment, de boysband EMD. Geen wonder, de tropische temperaturen (vanmiddag 33 graden!) lokken eenieder naar de diverse badplaatsen in de omgeving. Omdat Ingrid vannacht moet werken nemen we de gelegenheid te baat alsnog een rondje markt te doen. Gewoon prettig kijken en rondneuzen naar allerlei prullaria, handigheidjes, handwerk, enzovoort. Nergens staan we in de rij en nergens zijn dringende volksmassa's. We komen thuis met lekkere thee, 300 plastic pedaalemmerzakken en -wiehaddatgedacht- Keniaanse teenslippers voor Ingrid.
Eindelijk vakantie! De laatste werkzaamheden werden deze ochtend afgerond en om 12:50u vindt Cas het welletjes en zwaait greinzend naar zijn reeds vakantie gehad hebbende collega's (de stakkers): "Hejdå, tot over hééél lang!" De deur valt achter hem in het slot en dan met de bus naar huis ofwel naar ons geliefde vakantie-adres Eriksberg. Voorlopig geen kantoor, geen vergaderingen, geen computergereutel. Vier en een halve week lang...
Het is tropisch warm. Vanmiddag piekte de thermometer tot 31 graden en op dit avondlijke tijdstip is het nog altijd 28 graden. Via de burentamtam hoorden we van een mooi zwemwater in de buurt en deze verkoelende tip is precies wat we nodig hebben. Snel scharrelen we badspulletjes bij elkaar, auto in en uit, 200 meter door de bosjes en we zijn er. Nou, niets is teveel gezegd: het is waarlijk een plaatje, dit meer. Omdat Àhkkà en Matsi geen badpak aan willen, doen wij dat ook maar niet en dan het heerlijke, zachte water in. Záááálig! Onze twee meiden hadden nog nooit gezwommen maar gaan deze avond met glans van de schans. Eventjes is het engetjes zonder grond onder de pootjes, maar al snel hebben ze de slag te pakken en crawellen door het kabbelende water. En ze zijn meteen dikke maatjes met Jackson, een kwieke 14(!)jarige Jackrussell.
Bij Kalkbro is een voormalige kalkgroeve die ergens in de veertiger jaren definitief werd gesloten. Sinds die tijd is de natuur heer en meester en kunnen -vaak zeldzame- planten eindeloos hun gang gaan. Ongeveer 50 mensen hebben zich verzameld voor een rondleiding. Onze enthousiaste gids Kerstin vertelt in bloemengeuren en -kleuren hoe het allemaal tot stand is gekomen, want vooral dankzij haar ijver heeft zich een unieke flora kunnen ontwikkelen. In het publiek, met onder andere Cas en onze buren Totte en Kerstin, zitten veel plantenkenners met welkome aanvullingen op de verhalen van de gids. In de voormalige groeve staan zeldzame orchideeën van allerlei slag, niet één maar tientallen exemplaren. Zelfs de in onze streek zeer zeldzame soort tweeblad is te bewonderen. De aandacht van Cas gaat vooral uit naar het weelderig groeiende trilgras, zoveel heeft hij nog nooit bij elkaar gezien. Een andere aandachtstrekker zijn de twee ravennesten, hoog gesitueerd tegen de uitgehouwen rotswanden. Als je in de buurt bent, ga dan zeker eens kijken. De beste tijd is eind juni begin juli, de toegang is gewoon gratis.
Opnieuw gaat de vlag in top want vandaag viert Cas zijn verjaardag. Hieperdepiep hoera! Meneer Kalender doet er weer een jaartje bij, al doet Cas zowel aan de buiten- als binnenkant eenieder denken dat hij 19 is (gelooftie zelf). "Ik wil graag naar Trosa!", is het antwoord op de vraag van Ingrid wat de jarige wil doen op zijn feestdag. Aldus rijden we via bossige, landelijke en rustige binnenweggetjes naar het kustplaatsje. Het is er gezellig druk en we nemen plaats in een zonnige tuin van een uitspanning aan de waterkant, met ijs voor de jarige en taart voor Ingrid. We vervolgen ons bezoekje met een wandeling door het pittoreske Trosa. Winkeltjes, mensen, bootjes en boten, prachtige huizen, fraaie tuinen, effe spieken bij een makelaar (veel te duur) en opnieuw een terrasje pikken. Een heerlijke verjaardag voor de ondeugende Cas. Jaja, Trosa heeft 't voor hem, in tweeërlei opzicht, dubbel en zinnig.
Feest feest feest, want vandaag is onze zeventienjarige trouwdag. Proficiat Ingrid, proficiat Cas! De heuglijke gebeurtenis vieren we samen met Til en Bert uit Maastricht die met de caravan door Zweden toeren. Twee jaar geleden waren ze voor het eerst in Zweden en werden meteen verliefd op het land (heel herkenbaar...!). Uit hun auto komt -hoera hoera- een zeer smakelijke verrassing tevoorschijn: liefst drie-en-een-halve kilo rinse appelstroop hebben ze voor ons meegenomen! Daar zijn we echte liefhebbers van! Het donkerbruine goedje is in deze contreien volslagen onbekend dus eenieder die dit voor ons meeneemt: bij voorbaat heel hartelijk dank! Dankjewel Til, dankjewel Bert! Dat moeten we vieren, grill áán en kurk ùit de fles!
Het werk is goeddeels achter de rug. Het was een komen en gaan van grote vrachtauto’s. De ene na de andere lading boomstammen werd uit de bossen gehaald. Daar zijn we zeker niet blij mee. Maar ja, zelf bouwen we ook met hout, dus wat wil je. En een knapperend vuurtje in de kachel is reuzegezellig nietwaar? En wat te denken van het papier voor onze tijdschriften? Het moet gezegd worden, de vrachtwagens hielden altijd in als ze voorbij reden, geen hoge snelheden, geen geraas. Doch ondanks dat langzame rijden kregen we, in droge periodes, heel wat stof over ons heen. Bovendien werd de weg aan flarden gereden, en was het slalommen tussen diepe kuilen. Doch zie daar, onze gebeden werden verhoord. Enige weekjes geleden strooide men zout om het stof te binden (werkt perfect!) en vandaag werd de hele weg geschoffeld, gefreesd en vlak gemaakt. Mooi mooi mooi!
Vorige week reisden ze erheen en nu trekken ze door het enorme land. Samen met collegaleerlingen van de eigen school (Sint Maartenscollege in Maastricht) en een drietal andere scholen verblijft Kristel in het verre en weergaloos mooie India. Het is een reis van ontmoetingen met de allervriendelijkste mensen en de meest indrukwekkende ervaringen, zo blijkt onder andere uit haar mail:
"We zien en doen mooie dingen, nu vrije middag in Leh. We zijn de afgelopen dagen in de Tibetan Children Village geweest. Morgen gaan we weer verder naar Spituk. De mensen zijn ontzettend aardig hier en spreken ook nog eens redelijk tot goed Engels. Jullie kunnen de uitgebreidere verhalen op de weblog lezen. Blijf vooral reageren, dat is erg leuk! De berichtjes worden elke dag tot twee dagen op een stick gezet en vervolgens kunnen wij die allemaal lezen op een laptop. Heel veel liefs en groetjes uit India van Kristel."
Kristel uit Eijsden is de oudste dochter van onze vrienden Jef en Lilianne, 't is maar dat je het weet! Haar avonturen en die van de overige deelnemers kun je zelf meebeleven op een eigen weblog, klik op deze link! Dit moet je lezen!!
Een aanval door een lynx, een nietsonziende stroper of een accute hartstilstand? Het is slechts gissen naar wat hier recent is gebeurd. Op een afgelegen plek liggen de resten van een eland, voornamelijk botten en zo, maar ook de nog redelijk intakt zijnde poten. Het skelet is van alle vlees ontdaan maar desondanks hangt rond het kadaver 'n weeïge, minder prettige lucht. Onze doggies mogen even sniffen, maar aankomen zekers niet!
Een nieuwsbericht dat we jullie ABBAsoluut niet willen onthouden want het is een unicum van grote omvang! Meer dan 25 jaar na dato zijn alle ABBA-leden weer een keer bij elkaar. In Stockholm is de wereldpremière van de musicalfilm Mamma Mia en alle leden van de immens populaire band uit de jaren zeventig/begin tachtig zijn vertegenwoordigd. Daar zijn onze Supertroupers, Dancing Queens, Eagles, Honeyhoneys, ofwel daar zijn Björn, Benny, Anna en Frida!! Mamma Mia, dit móet je zien, hier is de link naar de nieuwsuitzending.
Van harte gaat het (nog) niet, maar dat is een kwestie van wennen. "We maken d'r gewoon een dagelijks spelletje van!", aldus Ingrid en hijst Matsi op tafel. Cas houdt haar voor de zekerheid vast en dan kan Ingrid aan de slag, met de tandenborstel...! Wwèfff, dit is niet leuk en onze kleinste spets probeert zich tevergeefs te onttrekken aan dit (noodzakelijke) ritueel. Dat het geborstel goed is tegen de plak zal haar worst wezen. Nu Àhkkà nog. Ze heeft de boel een beetje gadegeslagen en voelt de bui al hangen. Helaas helpt het niet om onder de tafel te gaan zitten, want ook zij moet er aan geloven. Bwèèèhh, not funny!
Sinds we er wonen is rond ons huis behoorlijk gegraven ten behoeve van de afvoer en de waterleidingen. De grindpaadjes zijn nauwelijks meer herkenbaar en ook op de oprit is veel grind onder de aarde verdwenen. Een grote laadschop lost driekwart ton grind in onze aanhanger. In Dunker, zo'n 5km van ons vandaan, is een grote grindgroeve waar je terecht kunt voor kiezel, zand, grof grind, stenen enzovoort. Het laden was secondenwerk, maar het lossen en verdelen is een andere story. Met de schop in de hand wordt de kruiwagen gevuld en naar de kale plekken gereden. Kruiwagen omkiepen en de vele steentjes verdelen met de hark. Oefff, da's niet eenvoudig met dit warme weer, even een verkwikkende citroenwaterpauze! Anderhalf uur later ligt alles op zijn plek, het ziet een stuk beter uit.
Vóór ons huis staat een dubbele jasmijn te pronken in al zijn pracht, het lijkt wel ´n grote sneeuwballenboom. Fenomenaal! Daar blijft het niet bij want aan de zijkant staan een drietal ouderwets intensriekende rozenstruiken in de kleuren roze, wit en oudroze. Alles staat vol in bloei met tientallen rozen in elke struik. Snuif op die verrukkelijke geuren en laat ze dansen ín en door je neus.
Alle stenen moeten de grond in, kortom sleuven graven en uitdiepen. Dan zand op de bodem en de stenen leggen. O, je dacht dat stratenmaker een mannenberoep is? Mooi niet, kom maar 'ns kijken wat Ingrid presteert.
