De eerste sneeuw van 't seizoen

Sneeuwballen kunnen we niet gooien en sleetje rijden lukt evenmin, maar wit is het wel. Rond het middaguur dwarrelen de eerste sneeuwvlokken van het seizoen naar beneden. De temperatuur is net onder het vriespunt en al snel bevindt wandelende Ingrid zich midden in een sneeuwbui. Het landschap krijgt een licht winters uiterlijk, maar zo snel als de bui kwam, is ie ook weer verdwenen, Jammer, maar we hebben alvast een voorproefje. De winter is begonnen!

De paskamertocht

Na amper drie kwartier boemelen rolt de trein Stockholm Centraal binnen. Wetende dat de winkels pas over een dik half uur open gaan, lopen we -samen met ons bezoek- nabij Sergels Torg een koffiegelegenheid binnen. Kunnen we ons gelijk even opwarmen en opfrissen, want het is winderig en nat in de stad.
Gewapend met een flinke dosis cafeïne begint onze shoppingtocht met als voornaamste doel een nieuwe spijkerbroek voor Linn. Dat valt nog niet mee, want de modebewuste meid wil eerst alles proberen vooraleer tot een keus te komen. Winkel in winkel uit, paskamer in paskamer uit, broek in broek uit.
Doch Linn heeft, zoals immer, een luisterend oor voor Ingrids adviezen en er wordt alsnog een broek gevonden. Zij is niet de enige, want triomfantelijk komt ook Ingrid uit de paskamer "Kijk eens wat mooi!". Cas weet hoe laat het is en trekt zijn beurs.

Tikkie terug

Onze klokkies krijgen een uurtje rust deze nacht. Om 03:00u zetten we ze allemaal stil en 3600 tellen later kunnen ze weer aan de slag. Het is tijd voor de lange en donkere Scandinavische winternachten, de tijd van gezelligheid met vele kaarsjes en een knapperend houtvuur in de open haard, het is de tijd van het meest knusse jaargetij op Eriksberg. En o ja, we kunnen deze nacht 'n uurtje langer slapen...

De rode loper

Twee jaar gingen voorbij. Elke keer kwam d'r iets tussen, doch vandaag kunnen we dan opnieuw verwelkomen. Vanuit het zuid-Zweedse Huskvarna (zonder Q dus, spreek uit als Huus-kvôrna) krijgen we hooggeëerd bezoek van Inge, Birgitta en dochter Linn.
Breedlachend stappen ze uit de auto en we geven elkaar een flinke omhelzing, zo hoort dat bij ons. Ze kijken hun ogen uit naar alle veranderingen, zoals het fraaie hekwerk, de waterfilterinstallatie, de pas geverfde trap, de afgetimmerde zolder, het hok, enzomaarvoort. "Jullie hebben werkelijk je best gedaan!", aldus Birgitta. Na een voedzame maaltijd lopen we een rondje Stålboga en praten over ons (nieuwe) leven hier in Sörmland, over het werk, onze verdere plannen met Eriksberg en bovenal dat we het zo naar onze zin hebben.
Ze glunderen met ons mee, want juist zij waren onze grootste supporters in de tijd van onze emigratieplannen met zowel aanmoedigingen als hulp. Zo was Inge degene die ons heeft meeverhuisd naar het Zweedse land.

Het roze belang

Oktober is de maand van de roze band. Overal zijn ze te koop en zowel mannen als vrouwen dragen 'm op de revers van hun jas. Het roze lint is een eerbetoon aan alle vrouwen met borstkanker en tevens een aanmoediging voor iedereen een bijdrage te leveren, een bijdrage aan de kosten van kankeronderzoek.
Volgende week wordt de jaarlijkse campagne afgesloten met een daverend concert in Globen, de grote borstvormige evenementenhal in Stockholm. Nee, daar gaan wij niet naar toe, maar dat roze lintje zit wel op de jas. Bij jou toch ook?

In de loopgraven

"Nee, die kabel is te dik voor de slang. Je zult helaas opnieuw mogen graven!", aldus elektriciën Per-Åke met een vette knipoog. In verband met onze sauna-in-aanbouw moet de elektriciteit worden aangepast, onder andere met een nieuwe, krachtige stroomkabel gelegen in een 5cm dikke slang.
Cas voelt de spierpijn al opkomen, want de te graven sleuf moet minimaal 25cm diep zijn met een lengte van ruim dertig (30!) meter in 'n bijzonder steenrijke grond. De schop komt opnieuw uit het hok, evenals 'n wrikijzer, borstel, hark, handeg en een klein handschopje. Cas haalt diep adem, spuugt in zijn handen en begint met het vermoeiende doch lichaamsgezonde werk. Graven, schoppen, wrikken, beuken, vloeken, graven, schoppen, wrikken..., de spierballen groeien met de minuut!
Vier uur later zijn de eerste tien meter opengegooid. "Je mag nu wel uit die loopgraaf komen," grapt Ingrid, "kom een hapje eten. De vitamines heb je hard nodig! Morgen is weer een dag, nu is het tijd voor zaterdagavondse gezelligheid." Gelijk heeft ze.

Schoolnostalgie in Stockholm

Daar staat de bus uit Maastricht, op de parkeerplaats voor het imposante Vasamuseum in Stockholm. Chauffeur Bart opent de deur en verwelkomt Cas met de mededeling "Nu zijn we met twee oud-leerlingen!".
Ooit zat Cas op het Sint Maartenscollege in Maastricht en het personeel van die school heeft deze week een uitstapje annex personeelsreis naar en door Scandinavië. Per toeval ontdekte Cas over deze trip en mailde met rektor Caspar dat het heel leuk zou zijn elkaar in Zweden te ontmoeten.
Het gezelschap is nog in het museum en Bart verhaalt uitgebreid over hun reiservaringen in Denemarken en Noorwegen, doch vooral over "die prachtige natuur en die rustige wegen hier".
Even later verschijnen de eerste gezichten. Ja hoor, daar is de oud leraar aardrijkskunde en de oud leraar Engels. En daar is ook rektor Caspar. Er is zelfs iemand uit Cas' geboortedorp Borgharen. Hartstikke leuk, hartstikke leuk.
Wanneer alle handjes zijn geschud en iedereen plaats heeft genomen in de bus neemt Cas de microfoon ter hand en verhaalt over onze verhuizing naar het land van Nils Holgersson, over onze ervaringen, ons werk, ons huisje, hoe het zit met belastingen, enzovoort enzovoort.
Daarna volgt het vragenuurtje, zoals bijvoorbeeld of het niet eenzaam is in het bos (en of we niet bang zijn in het donker...), over het wild in Zweden en zelfs over het Zweedse vluchtelingenbeleid.
Alles komt voorbij. Cas beantwoordt alle vragen, zowel de grappige als de ernstige, en heeft een zeer aandachtig en geïnteresseerd gehoor.

Dan start de bus en via Stockholm-in-de-spits rijden we naar het centrum, tijd voor een hapje. Jammergenoeg is er geen plaats voor alle 60 deelnemers in de eetgelegenheid-van-onze-keuze (in Zweden kun je beter vantevoren reserveren) doch met zijn 20-en schuiven we aan bij een uitstekend pastarestaurant. Het is fantastische avond, zowel voor Cas als het gezelschap.
Aan alles komt een eind en op Hötorget wordt afscheid genomen. Vervolgens is het rennen naar het station want de laatste trein vertrekt over een paar minuten. Direkt als Cas is ingestapt gaan de deuren dicht en vertrekt de trein. Dat was op het nippertje...

Zebratrap

Een frisse wandeling is niet alleen goed voor het fysieke gestel, ook je inspiratie krijgt een stevige oppepper. Tijdens de ochtenduitlaattrip met onze 2 boefjes komt een sluimerend idee bovendrijven. Het lag al langer in haar bedoeling maar nu Ingrid een paar daagjes vrij heeft kan eindelijk worden begonnen met het wit verven van de trap.
Na de thuiskomst worden schuurpapier, grondverf en kwasten tevoorschijn gehaald en de pret kan beginnen. Eerst afschuren en schoonvegen en vervolgens de eerste laag verf erop. Opdat de weg naar boven niet wordt geblokeerd, wordt elke tweede tree overgeslagen. Aldus kunnen we via een haasje-over toch onze bedjes bereiken. Het lijkt een beetje een zebrapad, maar dan anders. Vandaag gaat de echte verf er tegenaan, deze is van een speciale stevige en dus schoenbestendige soort. Ingrid is zeer tevreden met haar werkje en het resultaat. Volgende week volgt de tweede helft.

Sneeuwstokkies

Langs de weg tussen Eklången en Högsten rijdt een vrachtwagen en plaatst geheel automatisch oranje pinnen in de grond, een mensenhand komt er niet aan te pas. We worden alvast voorbereid op een eventuele barre winter met vele meters sneeuw. De 2 meter hoge pinnen, mèt reflectie, dienen als wegmarkering opdat -bij sneeuwval- de automobilist het verschil tussen weg en berm herkent en niet in de greppel belandt.

Elandenjacht

De moderne jager is tot de tanden bewapend. Ruim voorzien van geweren, GPS-systemen, uitkijktorens, lokkende likstenen, dikke terreinwagens, oranje petjes en ultramoderne walkietalkies denderen de natuurvrienden (zo noemen ze zich vandaag) door onze bossen. Pangpang hoor je, en dan weet je dat opnieuw een eland het loodje heeft gelegd.
Zucht, de elandenjacht is weer begonnen en dat zullen we weten ook. Gelukkig krijgt het jagersvolk een beperkt quotom toegewezen anders was het snel gedaan met de koning van de Zweedse wouden.
We vragen ons wel eens af waar die oorspronkelijke jager van vroeger is gebleven, die eenzame jager die bij nacht en ontij uren door het bos liep zonder te weten waar zij/hij was en een vuurtje moest stoken om warm te blijven. Dezelfde jager die één was met de natuur en slechts zelden een prooi voor zijn loop kreeg doch daarentegen 'n eerlijke en echte jacht bedreef. Ze zijn uitgestorven, de techniek heeft hen om het leven gebracht.

Gekleurde grasmat

Het is een stralende dag, zo'n herfstdag die je alleen hier in Scandinvavië kunt beleven: 'n helblauwe hemel met een felle zon, 'n stevige bries, heldere luchten en kruidige geuren. Onze blauwgele wimpel kan zijn lol niet op en wappert stevig in de wind, het touw klapt ritmisch tegen de vlaggenmast.
De herfst is nu op zijn hoogtepunt en een groot gedeelte van het gebladerte ligt nu op onze grasmat. Voor ons maakt 't niet uit en we maken ons er allesbehalve druk om! Immers, met elke zucht komen er honderden blaadjes bij en al met al vormen ze een beschermende deken voor de zaadjes van die prachtige bloemen die in de zomer bloeien.
Najaarsdepressie? Laat waaien die herfst en geniet ervan!

Naamdag met een feestje

Sinds mensenheugnis viert men in Zweden de naamdag. Elke dag van het jaar is opgedragen aan een vrouwelijke en een mannelijke voornaam. Kijk daarom elke dag of je naaste haar of zijn naamdag viert, want feliciteren hoort er gewoon bij! En hoerrrraaaaa, vandaag is het dag van... Ingrid (en Inger).

Proficiat Ingrid, smax smax smax!

Rainshopping

Je moet er maar zin in hebben, maar bakken-met-regen-of-niet, we móeten hout halen anders kunnen we niet verder met ons saunaprojekt.
Bij de bouwmarkt (ja, die zijn op zondag gewoon open bij ons) is het zo goed als uitgestorven en in de stromende regen kunnen we in alle rust planken uitzoeken en op de aanhanger laden. Nog een pakketje panlatten erbij en dan mogen we afrekenen bij de kassa. Daar gaan wederom 1100 kronen van onze bankrekening, doch het is voor een goed en warm(!) doel zullen we maar zeggen.

Twee meter tien

Deel een kwam vorige week, gisteren kwam deel twee. Het zat niet helemaal goed met de logistiek van IKEA en dientengevolge moesten ze twee keer rijden vanuit het 300 km verderop gelegen magazijn, een duur grapje voor Zwedens bekendste meubelboer.
Maar nu is alles compleet en deze avond combineren we deel één en deel twee -ofwel de bank en de overtrek- en voilà, daar is onze nieuwe driezitter. Lekker languit tijdens de donkere winteravonden met een goed boek, of kijken voor de teevee, of luisteren naar een heerlijk concert, of gewoon suffen en relaxen, tweehonderdentien centimeters lang.