Het is Cas die het 't eerste opvalt. Alles is zo bekend maar toch..., dit is niet meer onze dagelijkse omgeving. Menige lezer zal nu de wenkbrauwen fronsen, maar het is echt zo. We merken dat we stilaan aan het vervreemden zijn van Nederland, ja zelfs nu we door het centrum van Maastricht lopen.
Bij 'n bekende brillenzaak halen we de in januari bestelde bril van Cas op, we wandelen door de Bij, drinken koffie in de Dominicanerkerk en vergapen ons aan allerlei etalages met allerlei kleding en meer van dat spul. Zoals gezegd, het is anders. We voelen ons als toeristen, met dit verschil dat we hier ooit woonden.
Een dubbel stel platvoeten rijker nemen we de bus terug naar Borgharen. Mama Bila en papa Pierre doen meteen hun uiterste best ons helemaal vol te stoppen met... frieten. Want die hebben we al lang (ongeveer 24 uur geleden...) niet meer gehad. Heerlijk!
