als een hazewind die een steile berg afrent. Dag dag, tot de volgende keer, klinkt het met een kleine slik bij een bakkie leut in Borgharen.Eenzelfde slik horen we van Ingrids moeder. Ingrids vader begeleidt ons naar Eindhoven en aldaar neemt ook hij afscheid. "Wellicht tot juni, waarschijnlijk komen we dan naar jullie!" klinkt het, een laatste zwaai en dan lopen we door de deur en verder naar de veiligheidscontrole.
180 minuten staan we wederom op onze eigen Zweedse bodem en rijden over de immer rustige wegen terug naar huis, onderweg begeleid door een mooi avondzonnetje. Thuis is het stil want onze twee viervoeters doen nog een extra nachtje in hun hotel. We missen hen behoorlijk maar goed, morgen zijn ze er weer. Inclusief bijbehorende blafdadigheid.
