Zondags gelummel

Het is een dag van nix doen, zo'n echte ouderwetse zondagmiddag. De laptop wordt tevoorschijn gehaald en de foto- en filmvoorstelling kan beginnen. Cas' ouders beschikken helaas niet over een computer, laat staan Internet, en dus zijn zij aangewezen op andere voor de nieuwsfeiten van dit webblog. Maar deze keer zitten zij op de eerste rang, met foto's en films die wij nooit publiceerden (niets spannends, maar toch...).
De hele bouw van de zomer komt voorbij ("Zucht, wat een werk!"), daarna het paddestoelenseizoen ("mmm, lekker") en daarna de foto's van de sneeuw ("Prachtig, dat witte dek!").
Het is ook lachen geblazen, met leuke grappige filmpjes, onder andere met Àhkkà en Matsi.
De avond wordt doorgebracht bij Ard, Marleen en Solange, momenteel bezig met de verkoop van hun woning, zie foto hiernaast. Zij willen eigenlijk weer naar Zweden komen dit jaar, mag dat? Natuurrrrrlijk, in de lente starten we met de bouw. Dan kunnen we heel wat bouwpersoneel gebruiken!

Kemissies

De busrit van Borgharen naar Maastricht duurt normaal slechts 'n kwartier. Helaas niet op deze zaterdag, want ergens is een winkelketen bezig met een uitverkoop en veroorzaakt hiermee een dikke file. Cas besluit het zeker voor het onzekere te nemen en neemt bij de eerste-de-beste bushalte de voetentram. Gezond voor lijf en leden en geen gestress!
In de Maastrichtse binnenstad is het zaterdags druk met volk uit diverse windstreken. Het boodschappenbriefje wordt tevoorschijn gehaald en de inkooptocht kan beginnen. Broodjes, fleece, blok kaas, fles wijn, drie quiches, enzovoort. Tussendoor wordt nog gekeken naar een makkelijk te bedienen GSM, want pa Pierre wil nu (eindelijk...) mobiel bereikbaar zijn. En daar gaat de tocht weer, maar eerst effe een latte in de Domicanerkerk.
Via de Aw Brök belandt Cas in Wijck en kijkt ook daar nog wat rond. Uren later èn voorzien van de nodige draagtassen stapt hij wederom in de bus. Puf puf.

Weekendbezoek

Auto in-auto uit, vliegtuig in-vliegtuig uit, trein in-trein uit, auto in-auto uit. Zeven uurtjes na vertrek arriveert Cas in zijn geboortedorp Borgharen bij zijn ouders. Pa Pierre en ma Bila zijn dolgelukkig hem weer te zien. Dat geldt vooral voor moeders, die een beetje in de lappenmand zit na een stevig griepje begin deze maand. Opmonteren is het devies van deze korte vakantie.
De tafel wordt gedekt met van-alles-en-nog-wat en de rest van de avond wordt doorgebracht met vertelsels van onze avonturen in het grote Zweedse land, aangevuld met de 'Haarder fantastische vertellingen'. Gewoon leuke en vooral positieve dingetjes! Ma knapt er (licht) zichtbaar van op!

Driftsneeuw

De waarschuwing van de weersverwachters wàs al overduidelijk en nu zitten we er middenin. Er viel tot nu ongeveer 30-40 cm, en door de stevige wind en de reeds aanwezige 50cm dikke witte laag ontstaan heel wat sneeuwduinen. Op de weg ondervinden automobilisten grote problemen en op Skavsta wordt het vliegverkeer omgeleid naar het grote vliegveld Arlanda boven Stockholm. Ook de treinen worden niet gespaard met heel wat vertragingen tot gevolg.
Àhkkà en Matsi vinden het prachtig, en ook al komen ze amper boven de sneeuw uit, ze zúllen rennen en spelen! Voor de rest van het dierenrijk is het best wel zielig allemaal, zeker voor de vogeltjes die geen zaadje of kruimel meer kunnen vinden.
En wij maar sneeuwschuiven, sneeuwschuiven en sneeuwschuiven. Maar liefst vijf keer zijn we de aan de slag geweest en dubbel zoveel hebben we de sneeuw bij de voordeur mogen wegvegen. Weet je, we moeten dit stukje alweer afsluiten want d'r ligt opnieuw een dikke laag. Waar is de sneeuwschep?

Gezin weer compleet

Horen en zien vergaat als Ingrid binnentreedt in de keuken. Onze kweffies hebben haar duidelijk gemist en dat laten ze merken ook: "weff, WOEFFF, kweeffff, weefffff" en meer van dat soort hondenpraat. Als ze naar buiten rennen om enigszins af te koelen gaat het kabaal verder. De hele buurt zal weten dat ze blij zijn met de thuiskomst van hun geliefde bazinnetje. Ook Cas is blij, maar dan zonder lawaai te maken...

Kleine familiereünie

Ze zijn er (bijna) allemaal, de ooms en tantes en neven en nichten. Tante Riet geeft deze zondag een feestje in Leende en de hele familie is uitgenodigd. "Je komt toch zeker ook?", vroeg ze gister nog aan Ingrid die nu een paar daagjes in NL-land is. Daar kan Ingrid uiteraard geen nee op antwoorden. Bovendien is het hartstikke leuk de familie na zoveel jaren weer eens te ontmoeten.
Het lijkt wel alsof iedereen Ingrid wil omhelzen. Allemaal willen ze weten hoe het ons vergaat in Zweden: of we niet eenzaam zijn, of we het naar onze zin hebben, of we een goede baan hebben, of we niet niet terug verlangen. Maar ook meer algemene vragen zoals bijvoorbeeld over de recent gehouden wolvenjacht (die ook in Zweden veel ophef veroorzaakte en de nodige weerstand ontmoette!).
Het is een supergezellige middag en de speciaal ingehuurde kok weet ieders smaakpapillen in extase te brengen. Het oor wordt niet vergeten, want de pianist speelt tante Riets 'alltime favorites'. Bij het afscheid constateert Ingrid dat ze dit feestje niet had willen missen!

Vermageren van kilowatjes

Stroombesparing is goed voor het milieu èn voor de portemonnee. Vervelend genoeg gaan er bij ons de nodige kilowatjes doorheen, met als belangrijkste oorzaak de verwarming van ons huis, die de stroommeter af en toe op hol doet slaan. We zoeken continu naar energiebesparende oplossingen en overwegen voor de aanstaande nieuwbouw een ander soort verwarming, die met houtkorrels (pellets) wordt gestookt. Die pellets zijn een stuk goedkoper dan elektriciteit en een stuk milieuvriendelijker.
Ook onze verlichting houden we steeds tegen het licht (leuke woordspeling) dus de gloeilampen werden al jaren geleden vervangen door spaarlampen. De techniek staat (gelukkig) niet stil, want intussen is de nieuwste generatie verlichting op de markt: de highpower LED-lamp. Ze zien uit als 't gewone peertje maar geven licht vanuit tientallen LED's. Ze worden niet warm en het verbruik per lamp is maximaal 2 watt!
Op het hok bij de weg monteert Cas een nieuwe lichtcel die de verlichting op het tuinpad en de parkeerplek inschakelt. Bij het poortje wordt een nieuw armatuur aangebracht, zodat we beter de ingang kunnen vinden. Nieuwe LED-lampen d'rin en schijnen maar!

Zijden en zilveren vogels

In vroeger tijden was het een hele belevenis als je reisde met het vliegtuig. Vandaag draaien we onze neus er niet meer voor om en vliegen we naar alle windstreken. Onze tripjes gaan voornamelijk naar Nederland, naar vooral onze ouders alsmede overige familie, vrienden en bekenden.
Ingrid heeft d'r koffertjes gepakt, maar veel zit er niet in. Hoe zou het ook anders als je slechts 5 dagen weg bent. "Dan kan ik in ieder geval behoorlijk wat inslaan tijdens de uitverkoop!", is haar guitige reactie.
Nabij de terminal van vliegveld Skavsta parkeren we de auto en lopen naar de ingang. Plotseling staat Ingrid stil en wijst naar een een rijtje bomen getooid met rode bessen. Cas ziet het nu ook: de takken zitten vol met pestvogels (op z'n Zweeds sidensvans ofwel zijdenstaart). In de gauwigheid tellen we zeker 25 stuks. Jammergenoeg wordt onze nieuwsgierigheid niet op prijs gesteld, want meteen vliegen ze op en verdwijnen naar alle kanten. Ach, het is immers tijd voor die andere vogel: die grote zilveren, die Ingrid naar haar paatje en maatje brengt.

Lynx doodt ree

Je ziet het wel eens in een natuurprogramma op de televisie, een roofdier dat een hert aanvalt. De een vindt het prachtig om naar te kijken, de ander vindt het zielig voor het hert. Hoe dan ook, ook roofdieren hebben hun plek in de natuur en moeten hun dagelijkse portie binnenkrijgen.
Wanneer Ingrid voorbij Lilla Fågelhäll loopt, ziet ze het meteen. Opzij van het huis ligt een dode ree. In de sneeuw staan grote afdrukken en het is meteen duidelijk dat het onfortuinlijke dier in de voorbije nacht de maaltijd werd van een hongerige lynx. Er is meer bewijs, want zoals alle grote katachtigen, springt ook de lynx naar de keel. Dat is hier goed te zien. Bovendien is de dode ree een flink eind door de sneeuw gesleept, iets wat bijvoorbeeld een vos of wilde hond nooit zal of zelfs kán doen.
Voor (eventueel) gevoelige lezers is hier de minst schokkerende foto.

Zin in...

Onze 'dochters' hebben last van hun halfjaarlijke hormoonverschijnselen. Binnenshuis moeten we af en toe een drupje opvegen. Dat lijkt misschien wat onprettig, maar het is beter dan die knelbroekjes die bij elke uitlaatbeurt verschoond moeten worden.
Maar bovenal kost 't behoorlijk wat moeite en overredingskracht de meiden in het gareel te houden, want elk hondenmannetje wordt met smachtende, ja zelfs hunkerende blik aangekeken. "We willen zo graag...", hoor je hen denken, "één keertje maar...!" Helaas zijn hun baasjes (wij dus) onverbiddelijk.

Bij het verkeerde eind

Blauw is de nuldraadaansluiting, bruin is de faseaansluiting (de stroomdraad) en groen/geel is randaarde. Tot slot kun je ook nog zwart tegenkomen, de schakeldraad. Elke elektriciën kan er een spannend verhaal van maken.
Naar alle waarschijnlijkheid is degene die ooit op Eriksberg de stroom heeft aangelegd behoorlijk kleurenblind geweest. Het gevolg is dat de warmtekabel verkeerd was aangesloten, en afwisseld uit of aan stond, al naar gelang het licht op de trap boven of beneden werd ingeschakeld.
Gelukkig heeft Cas goed opgelet in de natuurkunde- en elektronicalessen en na een hoop gepuzzel is de warmtekabel weer op temperatuur. Doch eerst dient het ijs te ontdooien, dat kan nog wel een paar uurtjes duren.

Waterleiding bevroren

Het blijft stil na het spoelen van het toilet en onze bange vermoedens worden bewaarheid: de waterleiding naar de wc is bevroren! Met deze buitentemperaturen (zie statistiek hiermaast) was het gewoon wachten tot het zou gebeuren, en nu staan we voor een voldongen feit.
Het merkwaardige aan dit alles is dat we in de waterleiding (die helemaal rond het huis loopt) een warmtekabel hebben geplaatst, die de watertemperatuur boven nul moet houden. Maar diezelfde kabel is nu hartstikke koud, terwijl die eergisteravond nog warm was. We bellen met onze loodgieter Hasse, maar onze hoop vervliegt meteen als hij zegt dat je in een bevroren waterleiding eigenlijk geen warmtekabel kunt verwisselen. We zien het al helemaal voor ons, dat we tot aan de lente met emmers water moeten slepen. Hasse belooft ons te zullen helpen als we alsnog zouden besluiten de kabel te verwisselen, je weet immers nooit.
We moeten er maar eens goed over nadenken. Voorlopig spoelen we met een emmer.

Diepvries Driekoningen

Zo koud als vannacht en vandaag hebben we het nog niet beleefd. Maar 't bewijs is glashard te zien op de digitale thermometer: minus 23,4 graden was het in de voorbije nacht.
Op dit moment, op het hoogtepunt van de dag, is het kwik 'gestegen' tot min 18. De open haard draait volle toeren, maar helaas ook de elektriciteitsmeter want de overige ruimtes hebben alleen elektrische olieradiatoren.

Witter dan wit

Al sinds begin december is het winter op Eriksberg. Koning Winter regeert met koude hand inclusief heel wat sneeuw en ver-onder-het-vriespunt temperaturen. Klagen doen we allerminst, want het is zo adembenemend mooi. Een bijkomend voordeel is dat het 's nachts een stuk lichter is: zonder lantaarn kun je gewoon je weg vinden.
Veel valt er niet te doen, behalve dan een verfrissende wandeling en een loopje naar de houtvoorraad. De in de zomer gebouwde fundering ligt er dan ook verlaten bij en wacht op warmere tijden. De eerstvolgende twee maanden valt er niets te bouwen.

G o t t N y t t Å r

We wensen jou en iedereen die 't maar kan horen, lezen of zien

'n uitermate gelukkig

en bovenal

uiterst gezond

2010

-o-o-o-o-o=o=o-o-o-o-o-

Gott Nytt År !

Cas en Ingrid met Àhkkà en Matsi