Internet, brieven, telefoon, email, sms, alle communicatie is mogelijk maar het liefst hebben en zien ze ons toch in lijflijke aanwezigheid. 1600km is een redelijke afstand en vandaar dat we (opnieuw) in het vliegtuig stappen voor een bezoekje aan onze -ons node missende- ouders.
Voor de verandering landen we deze keer op vliegveld Eindhoven en worden breedlachend afgehaald door Ingrids vader. We worden getracteerd op een gratis treinrit naar het zuijen en daarna mogen we zelfs zijn auto inclusief gratis parkeerpas lenen. Goed gedaan jochie! Ook Ingrids moeder is blij het keend weer te kunnen zien en serveert een smikkelijk avondmaal.
Vervolgens gaat de reis naar de ouders van Cas. Ook daar grote blijdschap bij het weerzien en we worden flink geknuffeld, want nu kan het weer een keertje. Onze luchtgeveerde bedstee staat al gereed want de vermoeidheid van de reis begint nu wel parten te spelen.Na een ietwat korte nachtrust en een goed ontbijt is de batterij weer opgeladen en gaat onze reis met de bus naar Maastricht. De stad is duidelijk veranderd, zo merken we. Vooral het station en het centrum hebben een uitdekunst metamorfose ondergaan. We shoppen shoppen en shoppen en drinken koffie in de boekhandel in de magistraal verbouwde Dominicanerkerk.
En zo wordt de rest van onze korte Zuidlimburgtrip voortgezet. We pendelen tussen Borgharen en Heerlen en maken uitstapjes naar Ria en André in Rijckholt alsook Lilianne, Kris, Eline en Jef in Eijsden. Bovendien ontmoeten we na 3 jaar (!) weer een keertje José en Alex oet Haare en ontstaat tussen Ingrid en Spiky (Jack Russell van Cas' ouders) een eeuwige vriendschap.
De zeven daagjes vliegen om en dan moeten we alweer afscheid nemen. "Kunnen jullie niet wat langer blijven, het is zo gezellig", aldus een beteuterde moeder van Cas, "...dan kunnen jullie meedoen op het straatfeest", vult zijn vader aan. Doch sja, het vliegtuig wacht niet en thuis is nog heel veel te doen.
De ouders van Ingrid escorteren ons over vrachtwagenovervolle wegen terug naar Eindhoven. "Bah, dit is niet leuk", zegt een licht emotionele moeder van Ingrid en haar vader geeft nog eens een flinke hug aan hun dochter. Ruim vier uur later zijn we terug op Zweedse bodem en rijden in alle rust naar huis. Geen files hier, alleen de eeuwig zingende bossen. Dank je wel iedereen, vooral onze paatjes en maatjes, voor jullie lieve ontvangst, alle lekkernijen en alles wat jullie voor ons deden, doen en nog (willen) gaan doen! Tack så mycket!