Kwakende keffers en knallende kurken

Horen en zien vergaan als we binnenkomen bij onze vrienden Erica en Per, van een hoog "wef wef wef" tot een diep "bwof bwof bwof". Matsi en Àhkkà laten luidruchtig weten dat ze er zijn en worden verwelkomd door de reeds aanwezige drie (flink grotere) viervoeters.
De bijbehorende zeven tweevoeters kijken lachend naar het tafereel, onder het genot van een feestelijk welkomstglas champagne. Nee, nieuwjaarsraketten hebben we absoluut niet nodig deze avond, vuurwerk genoeg van alle keffers.
Erica en Per vergasten ons op een oudejaarsmaaltijd, zowel verrukkelijk als gezond, want Erica is overtuigd vegetarier. Doch Per verdient de hoofdprijs met zijn nagerecht chocoladesoufflé met een flinke scheut sterke drank.
Na al die gastronomie lopen we kort rondje door de omgeving en dan is het aftellen tot middernacht. De champagneflessen ploppen en dan klinkt het in koor

"Skål !! Gott Nytt År !!"

Op de valREEp

"Wacht tot het rode licht gedoofd is, er kan nog een ree komen", is onze Zweedse variant op een bekende slogan. Inderdaad, wanneer een ree je pad kruist, kun je d'r donder op zeggen dat er nog een aankomt. Ria en André zijn bofferds want nèt voordat we arriveren op het vliegveld steken uit het niets drie stuks de weg over. Ria vindt het supers want "voor het eerst in mijn leven zie ik overstekend wild!".
Het was een korte maar zeer gezellige vakantie, en nu moeten ze alweer naar huis want aanstaande maandag lonkt het werk. Op het vliegveld is genoeg tijd voor een kwartet Café Lattes en we spreken af tot de volgende keer, dat lijkt ons een leuke nieuwe traditie.

Stockholm, gamla stan

Het is razend druk op Drottninggatan, de grootste winkelstraat in Stockholm. Vandaag begint de Mellandagsrea ofwel 'de uitverkoop tussen de feestdagen' en het lijkt wel of alle koopjesjagers van heel Zweden in de hoofdstad zijn neergestreken. Zigzaggend banen we ons een weg naar ons doel van vandaag, Gamla Stan, de oude binnenstad. Aldaar is het gelukkig behoorlijk minder druk en kunnen we de huisjes, straatjes en winkeltjes op ons gemak bewonderen. André en Ria willen alles zien en stoppen bij zowat elke etalage, steeg, winkel en bezienswaardig huis. Maar, voor degenen die er nog nooit waren, Gamla Stan is dan ook een bezoek absoluut waard.
Ergens staat een deur wijd open en als we binnen treden staan we in de prachtige Storkyrkan (de grote kerk) met fraaie beelden en ornamenten. Dit is de kerk waar de leden van de Zweedse koninklijke familie hun trouwgeloftes afleggen. We zijn net op tijd voor een kleine voorstelling van een koor. Kan het nog mooier op deze 2e Kerstdag?

Eland op tafel

De donkere dagen van de Kerst zijn bij uitstek geschikt voor een goed boek, een uiltje knappen of heerlijk onderuit voor de televisie. Onze gasten genieten van elke minuut: dit is kerst zoals kerst moet zijn.
In de keuken is chef-de-cuisine Ingrid bezig met het hoogtepunt van de dag, zijnde een compleet viergangmenu. We beginnen met een heldere vlees- annex groentebouillon en daarna is het tijd voor een garnalencocktail in echte whiskeysaus.
Dan is het tijd voor het moment suprème en op de feestelijk gedekte tafel worden knapperige spruiten, aardappelkroketjes, rode kool èn.... elandbiefstuk opgediend. Hier kan menige chefkok een puntje aan zuigen, complimenten aan Ingrid!
Mmmmmm, wat lekker. Daar is dat engeltje weer, je weet wel, dat engeltje dat op je tong p.....! Kon het maar elke dag Kerstmis zijn!

Klunen

Het vriest al een paar dagen, zowel 's nachts als overdag, en de omgeving is bedekt met een glinsterende laag rijp. We wandelen met André en Ria een rondje Sandsjön, dat is een klein meer ongeveer 2 kilometer van ons vandaan. Op het watertje ligt een niet al te dikke ijslaag. Goed genoeg voor Àhkkà en Matsi maar niet voor ons. D'r op lopen gaat absoluut niet, zo laat het ijs ons meteen weten als we een stap op het gladde oppervlak zetten en een waarschuwend "kràhhhhhhhhhhhhkkkk!" doet ons meteen terugdeinzen. Toch kan André aan bevroren waterlijn een klein glijbaantje trekken. Ria vindt het prachtig maar blijft voor de zekerheid liever aan de kant.

Kersttraditie (deel 2)

De Rijckholtse kerstvrouw en -man hebben 'n paar mooie presenten onder de kerstboom gelegd en uit het pakpapier komen een fles smeuïge, lekker langzame advocaat en twee schitterende, antieke Zweedse borden tevoorschijn. Dank je wel dank je wel, die krijgen een mooi plekkie!
We schuiven aan aan de kersttafel. Ingrid heeft haar uiterste best gedaan en heeft speciaal voor onze zeer geëerde gasten een traditionele en oorspronkelijke Zweedse kerstdis bereid met gehakballetjes, spruitjes, haring in dillesaus, aardappelbolletjes, ingelegde haring, laps knäckebröd, gerookte ham, haring in tomatensaus en zo voort. Daarna is het de beurt aan de gröt, 'n soort dikke rijstepap. Anders dan anders, maar oh-oh-oh, je likt je vingers d'r bij af!

Kersttraditie (deel 1)

Het is julafton. Voor elke Zweed is het vandaag dè belangrijkste dag van het jaar, een dag van tradities èn een dag van te vele, vaak te dure cadeau's. Wij houden het bij de tradities en starten de dag met een heerlijke kerstontbijt en daarna een stevige wandeling. André en Ria genieten van de heerlijke rust van onze omgeving, het bos, fraaie huizen en de winterse temperaturen. Alsof het zo moest zijn vielen vanochtend diverse sneeuwvlokken en het werd een heel klein beetje wit.
Ingrid is intussen bezig met het kerstdiner en Cas begint aan de kerstcake maar laat van de zenuwtjes de doos met eieren vallen doch gelukkig zijn er nog voldoende exemplaren over voor het beslag. Een half uurtje later gaan de smaakpapiluitnodigende geuren van de cake door ons huisje.
Dan breekt hèt moment aan, hèt hoogtepunt van deze dag. Sinds mensenheugnis vertoont de Zweedse televisie elke julafton klokslag 15u een compilatie van Disneyfilmpjes. Het zijn altijd dezelfde maar je moet het gewoon zien, vooral de werkplaats van de Kerstman: hier is 'ie dan, op veler verzoek (met dank aan Joep Tjoep).

Rijckholtse kerstgasten

De deuren in de aankomsthal slaan open en dáár zijn Ria en André! Cas verwelkomt hen met een brede grijns en 'n stevige omhelzing en 'n welgemeend "Välkomna i Sverige". Zigzaggend tussen alle kerstreizigers lopen we naar de auto en rijden naar Eriksberg. De weergoden zijn onze kerstgasten gunstig gezind want de zon staat uitbundig aan de hemel, inclusief bijpassende minusgraadjes. Onderweg gaan hun oogjes alle kanten op naar al het fraais in onze omgeving, zoals een zestal reeën op het land.
Vijftig minuutjes later heeft Ingrid (die vandaag ochtendienst had) inmiddels de tafel gedekt met diverse lekkernijen. "Welkom op Eriksberg", roept ze en geeft Ria en André een dikke pakkerd. Ook Àhkkà en Matsi zijn meteen dikke maatjes en rennen luidkeffend om hen heen. "Dit is het echte kerstgevoel: de heerlijke stilte in het bos, in jullie knusse huisje!", aldus onze gasten.

Sierwerkzaamheden

Met een bos als buur is het niet moeilijk de meest fraaie kerststukken te maken. Mos en dennetakken zijn er in overvloed, evenals rode bessen en dito takken. We verzamelen de nodige spulletjes en creëren zowel bij het hek als de voordeur een kerstversiering. We gebruiken hoofdzakelijk natuurlijke materialen, dat is het allermooist. Klik op de foto voor een groter beeld.

Langere dagen

Gisteren was de langste nacht en dat is vandaag al goed te merken. Het werd vanochtend liefst een minuut eerder licht en strakjes gaat de zon een minuut later onder. De zonnewende is achter de rug en nu zijn we wederom op weg naar de zomer.

Een hele fijne Kerst voor iedereen

Over lampen en kristallen

Glitters voor de een en schitters voor de ander, dit is de tijd van De Verlichting. In het bos vinden we een prachtige kerstboom die een weinig later in onze woonkamer staat te pronken. Onder luid gezang van de welbekende klassieker "Prik-prik-au-au-prik-au-au" brent Ingrid de kerstlampjes aan. De verdere aankleding bestaat uit mooie kerstballen, -sterren en meer van dat fraais. Anderhalve meter verder is Cas bezig met het aanleggen van een elektrische kabel. In Eskilstuna kochten we recent een kleine kristallen kroonluchter die nu een prominente en centrale plek aan het plafond krijgt. Da's passen, meten en timmeren en daarna aansluiten. Als we gereed zijn stopt Ingrid de stekker in het stopcontact. Tegelijkertijd drukt Cas op de lichtschakelaar. En dan waaaaaaaawwww!

Stockholm in kerstsfeer

Liepen we vroeger vrijwel elke zaterdag door d'een of d'andere stad, nu komen we nog zelden tussen het winkelend publiek. We zijn het danig ontwend en tijdens dit zaterdagbezoekje aan Stockholm zoeken we snel de meer rustige winkelstraten op.
De etalages zijn nu op hun mooist, vooral die van het grote warenhuis NK. We hebben geluk want we kunnen nog net een graantje meepikken van de Luciazang van een prachtig zingend dameskoor. Ergens verderop slaan we onze slag en kopen een vijfarmige kandelaar voor de kersttafel alsook drie kussens in berenvelmotief voor onze bank.
We komen terecht bij Sturekatt, een sfeervolle, in ouderwetse stijl ingerichte uitspanning met gebak en leut. Na deze hartversterking komen we terecht op het plein Kungsträdgården met een gezellige kerstmarkt inclusief ijsbaan voor jong en oud. Dat laat Ingrid eraan denken dat ze nog een paar winterlaarzen ("dik, wollig en warm") nodig heeft. Want tsja, die had ze nog niet...

Hoefgetrappel

Verstoord uit een spannend boek hoort Ingrid buiten een dof geluid. Boemerdeboem, boemerboem, boemederdeboem klinkt 't, en Ingrid besluit voor de zekerheid poolshoogte te nemen. Als ze de voordeur opendoet rent opeens Ludde, de goldenretriever van buurvrouw Maria, voorbij. Dezelfde Maria staat bij onze poort en gebaart naar het bos: "D'r stond een eland hier midden op de weg maar toen we aankwamen rende 'ie over jullie oprit het bos in."
Het dier moet grote haast hebben gehad want in het grind zijn grote hoefafdrukken te zijn. Afspraakje met een partner misschien? Of gewoon aan het joggen?
Ludde keert terug uit het bos, met in zijn kielzog Àhkkà en Matsi, en kan Maria haar wandeling door deze donkere avond vervolgen. De stilte keert terug. Ergens tussen de bomen staat een langzaam tot rust komende eland.

Voorbereidingen EU verkiezingen

Het is een hele procedure:eerst wordt het partijprogramma bepaald en daarna worden de kandidaten gekozen. De verkiezingen voor het EU-parlement komen eraan (van 4 tot en met 7 juni 2009) en dat vergt heel wat voorbereidingen. Heel wat sprekers komen voorbij en doen allemaal hun zegje, af en toe beloond met een klaterend applaus.
Op deze zondagmiddag kunnen de aanwezige Cas en zijn medepartijgenoten tevreden zijn met het resultaat: een perfect programma en een nog meer perfecte kandidatenlijst. De lijst wordt aangevoerd door Eva-Britt Svensson, een naam om te onthouden. Kortom: stem V.

Twinkellichtjes

Het centrum van Eskilstuna is een zee van lichtjes. De winkelstraten hangen vol met kerstverlichting en het is, vooral na 15u als het donker is, super gezellig in de stad. Op het grote plein Fristadstorget staat een grote kerstboom en volgens de lokale krant is dit de mooiste van de hele omgeving. Een leuke curiositeit: mocht je komen kerstshoppen en het sneeuwt, wees niet bang, want de allergrootste winkelstraat heeft vloerverwarming. Op de foto links zie je de eeuwenoude Köpmangatan, een regelrecht Anton Pieckplaatje. Jammer alleen van die auto's, dat zou alhier verboden moeten worden. We zullen een kerstwens doen bij de gemeente...

Aanmodderen

Zo snel als de kou kwam, zo snel verdween 'ie ook. Na een week van vorst en sneeuw kregen we regen en bovenvriespuntse temperaturen en nu is alles weer groen. Maar niet alleen dat, want met die regen en dooi worden de wegen en weilanden drassig en modderig. Voor Àhkkà en Matsi maakt 't niet uit, die vinden het allemaal geweldig, zolang ze maar kunnen wandelen en ravotten. De witte pels op hun buikjes is helemaal aardebruin en Ingrid, die een dagelijks rondje loopt, heeft zometeen opnieuw een leuke hondjesschoonmaakklus.

IJzige temperatuur

Gisteravond zagen we het al op de thermometer: bij een open avondhemel verdween de 'warmte' van de dag in het heelal en de temperatuur kelderde met de minuut. Deze ochtend noteren we het kouderecord van dit seizoen (tot nu toe), want vannacht was het op z'n koudst -11 graden. Dat zijn de èchte wintertemperaturen! Doch wees niet bang, bij ons binnen is 't behaaglijk en knusserig warm.

Genoeg te zien

"Laat de zaklamp maar uit, je ziet genoeg!" merkt Cas op. In het donkerblauwe licht van deze sneeuwrijke avond lopen we in de richting van onze postbus. Het witte dons dempt alle geluid en het is muizenstil. De verharde weg ligt er verlaten bij, geen mens en geen bandenspoor te zien. We vissen de post uit de bus en lopen dezelfde weg terug. Eigenlijk heb je helemaal geen kunstlicht nodig, je moet alleen je ogen aan het donkere licht laten wennen. Eenmaal gewend kun je alles prima onderscheiden. Sneeuw is helemaal geen ongemak. Integendeel, het zorgt voor licht en gezelligheid.

Weer compleet

Horen en zien vergaan als Àhkkà en Matsi hun baasje Ingrid uit de deur van de aankomsthal zien komen: "Wefwefwef, daar is ze, daar is ze, wefwefwef!" Maar ook Cas is erg blij dat zijn knuffel weer terug is in het vertrouwde Zweedse land. De afgelopen dagen waren toch wel erg eenzaam. "Maar nu is het gezinnetje weer helemaal compleet!", aldus Ingrid bij aankomst op Eriksberg.
De bagage wordt uit de auto gehaald en dan ploffen we op de bank. "Mag ik een glaasje wijn?" vraagt Ingrid. Cas voldoet maar al te graag aan de wens. Immers, Home sweet home ofwel Hem ljuva hem!

Verjaardagsparty

De telefoon rinkelt aanhoudend, iedereen wil Martha -de jarige moeder van Ingrid- feliciteren. Vanuit alle windstreken wordt gebeld, zelfs uit het noordse Zweden als Cas belt met een dikke 'proficiat'. Haar mooiste cadeau is natuurlijk Ingrid die speciaal voor de gelegenheid is komen overvliegen.
Met een dinner by candlelight in een van Heerlens restaurants wordt de heuglijke dag afgesloten. "Wat een prachtig en geweldig feest.", aldus de jarige, "Ik heb echt genoten en geniet nog steeds."
Ingrid smult ondertussen met een instemmend mmmmmm van haar hertenbiefstuk.

Wondermiddel voor de zieke

Keurig op tijd arriveert het vliegtuig op vliegveld Eindhoven. Moeders staat met buurman Paul op het dakterras en zwaait uitbundig als Ingrid van de vliegtuigtrap afloopt.Vanwege een longontsteking belandde Ingrids vader afgelopen week in het ziekenhuis en, ook al komt hij vandaag weer naar huis, het is beter het even rustig aan te doen. Paul-van-boven biedt spontaan zijn hulp aan en is taxichauffeur van de dag. Hartstikke aardig en attent!
De gezondheid van Ingrids pappie krijgt een ware oppepper als dochterlief de kamer binnenstapt. Een beter medicijn kon hij zich niet bedenken!

De wereldreizigers

Ze kijken hun ogen uit, want nog nooit van hun leven waren ze op een vliegveld. Alles is nieuw, zoals de incheckbalie, de vele reizigers met al hun koffers, de vreemde stem uit de omroepinstallatie. Zelfs de parkeerautomaat met de bijbehorende slagboom is een geheimzinnig apparaat.
"Wij komen nooit ergens!", aldus een uitgelaten Kerstin die het allemaal fan-tas-tisch vindt. Totte vervolgt: "Misschien moeten we ons huis maar verkopen en gaan reizen, lijkt me geweldig!"
Jaja, onze buren brengen Ingrid naar het vliegveld Skavsta en willen nu eens met eigen ogen zien hoe het allemaal in zijn werk gaat. Voor ons is het allemaal niets nieuws, maar voor hen is het één grote wereldervaring. Hun ogen komen tijd tekort om alles op te nemen. Na een koffiebruine tractatie nemen ze afscheid van Ingrid. doch niet nadat Ingrid tot grote hilariteit van allen de auto van de parkeerplaats heeft afgehaald. Want betalen aan een computer, dat heeft Totte nog nooit meegemaakt...

Gescheiden voor een week

"Tot volgende week!" roept Ingrid naar Cas op het station van Strängnäs. Ja, het worden acht daagjes zonder elkaar want vandaag vertrekt Cas voor twee dagen (met overnachting) naar Sandviken en Ingrid vertrekt overmorgen voor een kort weekie vakantie naar haar ouders. Het is ietwat vreemd maar in een ver verleden waren we vaker hele weken van elkaar gescheiden. Niet leuk, maar soms moet het zo zijn.
Nog even een laatste poen inclusief zwaai en dan stapt Cas op de trein. Ingrid rijdt naar huis en begint alvast haar koffer te pakken.

Genageld aan de grond

Regen en vorst wisselen elkaar af en elke weg en vooral bocht kan zeer verraderlijk zijn. Bij Däck Kalle (alias 'Banden-Kareltje') in Ärla laten we onze wielen wisselen en de komende maandjes rijden we op winterbanden met spikes.
Tevens passen we onze snelheid aan. We rijden al nooit hard, maar beter een minuut later dan helemaal niet arriveren!

Wilde ontmoetingen

In de aardedonkere novemberavonden moet je goed uitkijken op de weg want zomaar opeens kan een dier de weg oversteken. We zien regelmatig dassen en vossen en nog vorige week moest Ingrid goed afremmen, anders hadden we wekenlang reeënbiefstuk moeten eten.
Vanavond heeft Cas mazzel, want jacht-of-niet, daar komt een eland de weg opgerend, zomaar, vlak voor de auto. Het rempedaal moet diep worden ingedrukt en op nog geen drie meter rent het dier voorbij. "Pffff, dat was even schrikken!", aldus mevrouw Eland en met een ondeugende knipoog verdwijnt zij in de bossen.

Een nieuwe vriend

Hij werd geboren in Irak, had een redelijk onbekommerde jeugd en studeerde IT-techniek aan de technische universiteit in Bagdad. Na het examen vond hij snel een baan bij een bank en kreeg het onderhoud en de reparatie van betaalautomaten onder zijn hoede.
Op een dag begon de vreselijke en gruwelijke oorlog. Zijn vaderland stond compleet op zijn kop en aloude vrienden werden opeens bittere vijanden. Na een tweetal levensbedreigende situaties (die we hier liever niet vermelden) was voor hem de maat vol en hij besloot te vluchten naar Europa. Ook tijdens de vlucht moest hij allerlei ontberingen doorstaan en werd vernederd, opgelicht en bedreigd. Totaal berooid kreeg hij anderhalf jaar geleden asiel in Zweden.
Vanavond zijn we bij Ali op bezoek. Cas ontmoette hem op zijn werk alwaar Ali een vijftal weken werk- en taalervaring opdoet. Ondanks zijn vele ellendige ervaringen is Ali de vrolijkheid zelf en heeft zijn uiterste best gedaan een heerlijke Arabische maaltijd voor ons te bereiden. Zijn warme gastvrijheid kent geen grenzen, we worden er behoorlijk verlegen van. We praten uitgebreid over zijn leven van toen, zijn ongelooflijke avonturen en vooral de toekomst in zijn nieuwe vaderland. Want één ding is zeker: Ali doet er alles aan om Zweed te zijn onder de Zweden. Dat wordt bewezen door zijn kennis van de Zweedse taal: ondanks de korte tijd die hij hier is heeft hij al behoorlijk veel onder de knie.
Veel later dan gepland nemen we afscheid van onze nieuwe vriend, Ingrid met een ferme omhelzing en Cas met een stevige hand, maar niet nadat we hem bij ons op Eriksberg hebben uitgenodigd.

Agnus Dei

Allerheiligen is in Zweden een hoogtijdag: kranten verschijnen niet, de winkels zijn niet of nauwelijks open en de op de graven van de overleden dierbaren staan extra veel bloemen. In de kerk van Dunker wordt een dienst gehouden en Dunkers kören zingt prachtige liederen van onder andere Händel en Mozart.
Na een korte toespraak wordt het stil in de kerk, in diep respect voor wat gaat komen. Het orgel begint te spelen en dan klinkt een ontroerende stem. Geheel solo en op diep indrukwekkende wijze brengt Ingrid het Agnus Dei van Vivaldi ten gehore. Een ingetogen echo draagt haar warme stemgeluid tot in de verste uithoeken van het oude kerkje. Cas slikt, dit raakt je emoties tot in je diepste ziel.
Alhoewel de microfoonkwaliteit te wensen overlaat kun je op het videofragment meekijken en meegenieten.
Kijk ook naar de opname van het hele koor met een opname van Avé Maria.

Wolbol

Wol nodig? Neem dan gauw contact met ons op. Onze twee kweffies zijn aan de rui en dat zullen we weten ook. Waarschijnlijk staat een extreem koude winter voor de deur want de viervoetige dames verliezen hun zomervacht met de kilo's tegelijk, 't is amper bij te houden. Gisteren nog hebben we hen uitgebreid gekamd maar vandaag zit opnieuw de borstel vol, genoeg voor een warme wintertrui. Waar staat dat spinnewiel nou ook alweer?

De eerste sneeuw van 't seizoen

Sneeuwballen kunnen we niet gooien en sleetje rijden lukt evenmin, maar wit is het wel. Rond het middaguur dwarrelen de eerste sneeuwvlokken van het seizoen naar beneden. De temperatuur is net onder het vriespunt en al snel bevindt wandelende Ingrid zich midden in een sneeuwbui. Het landschap krijgt een licht winters uiterlijk, maar zo snel als de bui kwam, is ie ook weer verdwenen, Jammer, maar we hebben alvast een voorproefje. De winter is begonnen!

De paskamertocht

Na amper drie kwartier boemelen rolt de trein Stockholm Centraal binnen. Wetende dat de winkels pas over een dik half uur open gaan, lopen we -samen met ons bezoek- nabij Sergels Torg een koffiegelegenheid binnen. Kunnen we ons gelijk even opwarmen en opfrissen, want het is winderig en nat in de stad.
Gewapend met een flinke dosis cafeïne begint onze shoppingtocht met als voornaamste doel een nieuwe spijkerbroek voor Linn. Dat valt nog niet mee, want de modebewuste meid wil eerst alles proberen vooraleer tot een keus te komen. Winkel in winkel uit, paskamer in paskamer uit, broek in broek uit.
Doch Linn heeft, zoals immer, een luisterend oor voor Ingrids adviezen en er wordt alsnog een broek gevonden. Zij is niet de enige, want triomfantelijk komt ook Ingrid uit de paskamer "Kijk eens wat mooi!". Cas weet hoe laat het is en trekt zijn beurs.

Tikkie terug

Onze klokkies krijgen een uurtje rust deze nacht. Om 03:00u zetten we ze allemaal stil en 3600 tellen later kunnen ze weer aan de slag. Het is tijd voor de lange en donkere Scandinavische winternachten, de tijd van gezelligheid met vele kaarsjes en een knapperend houtvuur in de open haard, het is de tijd van het meest knusse jaargetij op Eriksberg. En o ja, we kunnen deze nacht 'n uurtje langer slapen...

De rode loper

Twee jaar gingen voorbij. Elke keer kwam d'r iets tussen, doch vandaag kunnen we dan opnieuw verwelkomen. Vanuit het zuid-Zweedse Huskvarna (zonder Q dus, spreek uit als Huus-kvôrna) krijgen we hooggeëerd bezoek van Inge, Birgitta en dochter Linn.
Breedlachend stappen ze uit de auto en we geven elkaar een flinke omhelzing, zo hoort dat bij ons. Ze kijken hun ogen uit naar alle veranderingen, zoals het fraaie hekwerk, de waterfilterinstallatie, de pas geverfde trap, de afgetimmerde zolder, het hok, enzomaarvoort. "Jullie hebben werkelijk je best gedaan!", aldus Birgitta. Na een voedzame maaltijd lopen we een rondje Stålboga en praten over ons (nieuwe) leven hier in Sörmland, over het werk, onze verdere plannen met Eriksberg en bovenal dat we het zo naar onze zin hebben.
Ze glunderen met ons mee, want juist zij waren onze grootste supporters in de tijd van onze emigratieplannen met zowel aanmoedigingen als hulp. Zo was Inge degene die ons heeft meeverhuisd naar het Zweedse land.

Het roze belang

Oktober is de maand van de roze band. Overal zijn ze te koop en zowel mannen als vrouwen dragen 'm op de revers van hun jas. Het roze lint is een eerbetoon aan alle vrouwen met borstkanker en tevens een aanmoediging voor iedereen een bijdrage te leveren, een bijdrage aan de kosten van kankeronderzoek.
Volgende week wordt de jaarlijkse campagne afgesloten met een daverend concert in Globen, de grote borstvormige evenementenhal in Stockholm. Nee, daar gaan wij niet naar toe, maar dat roze lintje zit wel op de jas. Bij jou toch ook?

In de loopgraven

"Nee, die kabel is te dik voor de slang. Je zult helaas opnieuw mogen graven!", aldus elektriciën Per-Åke met een vette knipoog. In verband met onze sauna-in-aanbouw moet de elektriciteit worden aangepast, onder andere met een nieuwe, krachtige stroomkabel gelegen in een 5cm dikke slang.
Cas voelt de spierpijn al opkomen, want de te graven sleuf moet minimaal 25cm diep zijn met een lengte van ruim dertig (30!) meter in 'n bijzonder steenrijke grond. De schop komt opnieuw uit het hok, evenals 'n wrikijzer, borstel, hark, handeg en een klein handschopje. Cas haalt diep adem, spuugt in zijn handen en begint met het vermoeiende doch lichaamsgezonde werk. Graven, schoppen, wrikken, beuken, vloeken, graven, schoppen, wrikken..., de spierballen groeien met de minuut!
Vier uur later zijn de eerste tien meter opengegooid. "Je mag nu wel uit die loopgraaf komen," grapt Ingrid, "kom een hapje eten. De vitamines heb je hard nodig! Morgen is weer een dag, nu is het tijd voor zaterdagavondse gezelligheid." Gelijk heeft ze.

Schoolnostalgie in Stockholm

Daar staat de bus uit Maastricht, op de parkeerplaats voor het imposante Vasamuseum in Stockholm. Chauffeur Bart opent de deur en verwelkomt Cas met de mededeling "Nu zijn we met twee oud-leerlingen!".
Ooit zat Cas op het Sint Maartenscollege in Maastricht en het personeel van die school heeft deze week een uitstapje annex personeelsreis naar en door Scandinavië. Per toeval ontdekte Cas over deze trip en mailde met rektor Caspar dat het heel leuk zou zijn elkaar in Zweden te ontmoeten.
Het gezelschap is nog in het museum en Bart verhaalt uitgebreid over hun reiservaringen in Denemarken en Noorwegen, doch vooral over "die prachtige natuur en die rustige wegen hier".
Even later verschijnen de eerste gezichten. Ja hoor, daar is de oud leraar aardrijkskunde en de oud leraar Engels. En daar is ook rektor Caspar. Er is zelfs iemand uit Cas' geboortedorp Borgharen. Hartstikke leuk, hartstikke leuk.
Wanneer alle handjes zijn geschud en iedereen plaats heeft genomen in de bus neemt Cas de microfoon ter hand en verhaalt over onze verhuizing naar het land van Nils Holgersson, over onze ervaringen, ons werk, ons huisje, hoe het zit met belastingen, enzovoort enzovoort.
Daarna volgt het vragenuurtje, zoals bijvoorbeeld of het niet eenzaam is in het bos (en of we niet bang zijn in het donker...), over het wild in Zweden en zelfs over het Zweedse vluchtelingenbeleid.
Alles komt voorbij. Cas beantwoordt alle vragen, zowel de grappige als de ernstige, en heeft een zeer aandachtig en geïnteresseerd gehoor.

Dan start de bus en via Stockholm-in-de-spits rijden we naar het centrum, tijd voor een hapje. Jammergenoeg is er geen plaats voor alle 60 deelnemers in de eetgelegenheid-van-onze-keuze (in Zweden kun je beter vantevoren reserveren) doch met zijn 20-en schuiven we aan bij een uitstekend pastarestaurant. Het is fantastische avond, zowel voor Cas als het gezelschap.
Aan alles komt een eind en op Hötorget wordt afscheid genomen. Vervolgens is het rennen naar het station want de laatste trein vertrekt over een paar minuten. Direkt als Cas is ingestapt gaan de deuren dicht en vertrekt de trein. Dat was op het nippertje...

Zebratrap

Een frisse wandeling is niet alleen goed voor het fysieke gestel, ook je inspiratie krijgt een stevige oppepper. Tijdens de ochtenduitlaattrip met onze 2 boefjes komt een sluimerend idee bovendrijven. Het lag al langer in haar bedoeling maar nu Ingrid een paar daagjes vrij heeft kan eindelijk worden begonnen met het wit verven van de trap.
Na de thuiskomst worden schuurpapier, grondverf en kwasten tevoorschijn gehaald en de pret kan beginnen. Eerst afschuren en schoonvegen en vervolgens de eerste laag verf erop. Opdat de weg naar boven niet wordt geblokeerd, wordt elke tweede tree overgeslagen. Aldus kunnen we via een haasje-over toch onze bedjes bereiken. Het lijkt een beetje een zebrapad, maar dan anders. Vandaag gaat de echte verf er tegenaan, deze is van een speciale stevige en dus schoenbestendige soort. Ingrid is zeer tevreden met haar werkje en het resultaat. Volgende week volgt de tweede helft.

Sneeuwstokkies

Langs de weg tussen Eklången en Högsten rijdt een vrachtwagen en plaatst geheel automatisch oranje pinnen in de grond, een mensenhand komt er niet aan te pas. We worden alvast voorbereid op een eventuele barre winter met vele meters sneeuw. De 2 meter hoge pinnen, mèt reflectie, dienen als wegmarkering opdat -bij sneeuwval- de automobilist het verschil tussen weg en berm herkent en niet in de greppel belandt.

Elandenjacht

De moderne jager is tot de tanden bewapend. Ruim voorzien van geweren, GPS-systemen, uitkijktorens, lokkende likstenen, dikke terreinwagens, oranje petjes en ultramoderne walkietalkies denderen de natuurvrienden (zo noemen ze zich vandaag) door onze bossen. Pangpang hoor je, en dan weet je dat opnieuw een eland het loodje heeft gelegd.
Zucht, de elandenjacht is weer begonnen en dat zullen we weten ook. Gelukkig krijgt het jagersvolk een beperkt quotom toegewezen anders was het snel gedaan met de koning van de Zweedse wouden.
We vragen ons wel eens af waar die oorspronkelijke jager van vroeger is gebleven, die eenzame jager die bij nacht en ontij uren door het bos liep zonder te weten waar zij/hij was en een vuurtje moest stoken om warm te blijven. Dezelfde jager die één was met de natuur en slechts zelden een prooi voor zijn loop kreeg doch daarentegen 'n eerlijke en echte jacht bedreef. Ze zijn uitgestorven, de techniek heeft hen om het leven gebracht.

Gekleurde grasmat

Het is een stralende dag, zo'n herfstdag die je alleen hier in Scandinvavië kunt beleven: 'n helblauwe hemel met een felle zon, 'n stevige bries, heldere luchten en kruidige geuren. Onze blauwgele wimpel kan zijn lol niet op en wappert stevig in de wind, het touw klapt ritmisch tegen de vlaggenmast.
De herfst is nu op zijn hoogtepunt en een groot gedeelte van het gebladerte ligt nu op onze grasmat. Voor ons maakt 't niet uit en we maken ons er allesbehalve druk om! Immers, met elke zucht komen er honderden blaadjes bij en al met al vormen ze een beschermende deken voor de zaadjes van die prachtige bloemen die in de zomer bloeien.
Najaarsdepressie? Laat waaien die herfst en geniet ervan!

Naamdag met een feestje

Sinds mensenheugnis viert men in Zweden de naamdag. Elke dag van het jaar is opgedragen aan een vrouwelijke en een mannelijke voornaam. Kijk daarom elke dag of je naaste haar of zijn naamdag viert, want feliciteren hoort er gewoon bij! En hoerrrraaaaa, vandaag is het dag van... Ingrid (en Inger).

Proficiat Ingrid, smax smax smax!

Rainshopping

Je moet er maar zin in hebben, maar bakken-met-regen-of-niet, we móeten hout halen anders kunnen we niet verder met ons saunaprojekt.
Bij de bouwmarkt (ja, die zijn op zondag gewoon open bij ons) is het zo goed als uitgestorven en in de stromende regen kunnen we in alle rust planken uitzoeken en op de aanhanger laden. Nog een pakketje panlatten erbij en dan mogen we afrekenen bij de kassa. Daar gaan wederom 1100 kronen van onze bankrekening, doch het is voor een goed en warm(!) doel zullen we maar zeggen.

Twee meter tien

Deel een kwam vorige week, gisteren kwam deel twee. Het zat niet helemaal goed met de logistiek van IKEA en dientengevolge moesten ze twee keer rijden vanuit het 300 km verderop gelegen magazijn, een duur grapje voor Zwedens bekendste meubelboer.
Maar nu is alles compleet en deze avond combineren we deel één en deel twee -ofwel de bank en de overtrek- en voilà, daar is onze nieuwe driezitter. Lekker languit tijdens de donkere winteravonden met een goed boek, of kijken voor de teevee, of luisteren naar een heerlijk concert, of gewoon suffen en relaxen, tweehonderdentien centimeters lang.

Winterprikje

Deze laatste dag van september begint zowaar met lichte vorst. Het is nu 6 uur, en buiten is het -3 graden, zo lezen we op de thermometers. Beiden mogen we de voorramen van de auto schoonkrabben, Ingrid doet dat in Malmköping na haar dienst van de afgelopen nacht en Cas krabt gewoon thuis. De eerste winternacht is een feit.

De buurtraad is een feit!

Iedereen kreeg een agenda alsmede een statutenvoorstel en deze gedenkwaardige 27 september 2008 is heel Stålboga uitgenodigd voor de oprichting van een buurtraad. Ernst en gezelligheid verenigen zich in de bijeenkomst, geleid door interimvoorzitter Göran.
Het wensenpakket komt voorbij zoals een badplaats aan het meer, straatverlichting, internet, verkeersveiligheid en zorg voor de natuur. De statuten worden, met een minuscule wijziging, met algemene stemmen aangenomen. Ook het feitelijke bestuur is snel samengesteld en voorzitter Göran en de bestuursleden Kerstin, Kari, Bert en Cas krijgen de eer er iets moois, goeds en duurzaams van te maken. Wel, ze gáán ervoor!
Tot grote hilariteit van alle aanwezigen verrast Bert de kersverse voorzitter met een fraai stukje huisvlijt: een schitterende, uit hout gesneden voorzittershamer.

Appeloogst

De twee grootste appelbomen in onze tuin torsen een zware last. De takken hangen buigzaam omlaag, onder het gewicht van tientallen appels. Vooral de boom met de gele soort heeft het zwaar te verduren. Maar de natuur heeft voor alles een uitweg en we weten nu waar dat bekende spreekwoord vandaan komt, je weet wel: de appel valt niet ver van de boom. Onze fruitschaal in de keuken is goed gevuld, gratis en voor nop.

Interimbestuur vergadert

Vanuit het nabijgelegen Eklången kregen we van de buurtraad een kopie van hun statuten. Da's zeer aardig maar vooral handig, dan hoeven wij ze niet te bedenken. Bijkomend voordeel: ze zijn opgesteld door 'n jurist!
Het interimbestuur (vlnr Kari, Cas en Göran) past her en der wat dingetjes aan. Het belangrijkste dat we toevoegen is het woord 'gemeenschappelijk', want dat is waar het allemaal om draait.
Onze slogan wordt, vrij vertaald, vrij vertaald: Stålboga buurtraad, voor een gezellige, gemoedelijke en levende buurt. In goed Zweeds:

Stålboga byalag, för ett trevligt,
trivsamt och levande samhälle

Vlaggetjesdag

Na alle gegraaf, betonstorten, aardevullen, schroefmonteren en meer arbeid is het eindelijk tijd voor onze eigenste vlag. Maar hoe moet dat nu met het koord? De tekening is zeer onduidelijk en we begrijpen er niets van. Zelfs collegae van Cas weten niet hoe het moet. We surfen en googelen over het complete Internet maar ook daar is het antwoord niet te vinden. Doch, zoals zo vaak in het leven, de oplossing is simpeler dan je je ooit kon voorstellen: de vlag wordt gewoon gemonteerd aan de uiteinden van het koord...!
We hijsen de blauwgele wimpel in top, en voor deze ene, zeldzame keer vinden we het jammer dat het niet waait.

Omhoog met die paal

Nu het beton is aangehard kan het gat worden gedicht met aarde. De kruiwagen maakt menig rondje want de gegraven kuil was nogal ehhh veel te groot. Af en toe voert Cas een verplicht vreugdedansje uit, immers de grond moet stevig worden aangestampt.
En nu kan eindelijk de vlaggenmast worden gemonteerd. Bouten en moeren op hun plek, nog even kijken of alles waterpas is en dan het moment suprème: het gevaarte gaat naar zijn rechtopstaande bestemming. Vanwege de duisternis lukt het niet meer met een wimpel, maar... de mast stáát, loodrecht en fier in de heldere avondlucht.

Voet in de aarde

De betonmolen snort ontelbare rondjes en mengt cement, stenen, zand en water tot een stevige betonmassa. Dat moet ook wel, want onze toekomstige vlaggenmast van 9 meter moet wind en 'n eventuele storm kunnen doorstaan. Cas boort een drietal gaten in een enorme steen op een meter diepte, plaatst betonijzers er in en zet ze vast met snelhardend cement.
Van onze buurman kregen we een betonnen ring en deze wordt nu op de steen en rond de ijzeren pinnen geplaatst. Daarna vullen met beton, honderden liters en kilo's stromen in het gat. Het is vrijwel donker als de klus is geklaard. Nog even de voet van de vlaggenmast waterpas in de beton duwen en dan wachten tot het spul is aangehard.

Mogen we op het blog, asjeblief?

Vooruit, deze keer een plaatje van onze twee deugnieten!

Rijp(end) beraad

Een 15-tal inwoners (inclusief Cas) van Stålboga evalueert het gesprek van gisteren met de gemeente. De verzamelde aanwezigen constateren eensgezind dat de ambtenaren èn de politici behoorlijke steekjes hebben laten vallen en -naar onze mening- nog steeds een merkwaardige rol spelen.
Kniezen levert niets op, het is tijd voor aktie en een betere toekomst voor ons gehucht. Een eerder geopperd plan wordt nu daadwerkelijk in gang gezet: we starten een buurtraad. De agenda's worden tevoorschijn gehaald en 27 september is de feitelijke oprichtingsvergadering. Een interimbestuur (met Kari, Göran en Cas) krijgt de taak de statuten en een agenda op te stellen.

Het recht op een lantaarnpaal

Meer dan 25(!) jaar hebben de inwoners van Stålboga gelaten de gebeurtenissen geaccepteerd zoals ze kwamen, in onmacht en stilte wegkwijnend. Nietsontziend trotseert een vermogend echtpaar normen en waarden alsook wet en gezag, en drijft de oorspronkelijke bevolking tot complete waanzin. Gelukkig is het nooit tot geweld gekomen, maar de wroeging van al onze buren zit diep, zeer diep.
In februari viel de spreekwoordelijke druppel -in de vorm van een lantaarnpaal- in een overvolle emmer want mijnheer en mevrouw Geldwolf wilden af van (citaat) 'die foeilelijke lantaarnpalen in Stålboga', kortom weg met die laatste lichtpuntjes.
Stålboga kwam massaal in opstand en vanavond zitten we bij de gemeente. 27 jaar ellende en machtsmisbruik komen voorbij, de ambtelijke dienders weten niet hoe ze het hebben. "We dachten juist dat het goed ging met jullie...", aldus het verweer. Jaja, maar bevolkings mening is nooit gevraagd. Afgesproken wordt dat men een aantal zaken grondig gaat onderzoeken, want dat het zo niet kan, daar zijn ook de gemeentemensen het roerend met ons eens.
Wij, de inwoners, besluiten tot het oprichten van een buurtraad, morgen praten we verder.

VIP's van de week

Mogen we even opscheppen? Want we zijn... voorpaginanieuws! Ja, echt waar, we staan met een uitgebreid artikel in de provinciale krant Sörmlandsbygden. Op de voorpagina staat een inleidend artikel-met-foto en op de middenpagina's staat de hele tekst met nog meer fotomateriaal. Apetrots zijn we, we voelen ons regelrechte VIP's.
Het is allemaal begonnen met onze zitbank. Enige weken geleden hadden we het meubel in de verkoop en koper Conny bleek een journalist te zijn van voornoemde krant. Meteen kwam bij hem het idee een artikel te schrijven over ons, over onze verhuizing naar Zweden, het hoe-en-waarom, de hindernissen die we moesten overwinnen, en uiteraard over onze plek Eriksberg. Een ander aanknopingspunt bleek de achternaam van de journalist, hij heet Toverland...! We hebben hem meteen verteld waar dat ligt.
Twee weken geleden vond het interview -inclusief fotosessie- plaats en nu staan we gedrukt op papier. Wil je 'n exemplaar? Bij elke tijdschriftenhandel in onze provincie kun je terecht.

Van groen naar rood en geel

En zo werd het september en de herfst kruipt langzaam maar zichtbaar het land binnen. Verschillende bomen zijn al bezig met hun verkleuringsproces, onder andere die grote boom aan de oostkant van onze tuin. Z'n hele kruin is rood gekleurd, een magnifiek gezicht als de avondzon erop schijnt. In het bos staat het vol met paddestoelen in allerlei soorten, vormen, maten en kleuren. De meeste zijn eetbaar en elk weekend trekken hele volksstammen met een korfje of emmer de natuur in op zoek naar vooral eekhoorntjesbrood (Zweedse naam is Karl Johan) en kantarellen. Maar ook andere soorten zijn in trek, maar die zijn meer voor de echte kenners. Immers, tussen al die paddestoelen staan ook giftige tot zeer giftige soorten en 'n vergissing kan ernstige en zelfs dramatische gevolgen hebben.
Wij houden het vooral op het 'gewone' wandelen, da's net zo prettig en gezellig, behalve dan die ontelbare muggen: dat is minder fijn. Niemand begrijpt er iets van, want het muggenseizoen is eigenlijk al lang voorbij. Behalve dit jaar blijkbaar.
We nemen het allemaal voor lief, wat moet je anders? Sowieso, de kruidige en geurige luchten om ons heen maken veel goed.

Nieuws uit Kiev

Ondanks zijn lengte -hij is een stuk groter dan Cas- kruipt Bosse met het grootste gemak het dak op. De oude antenne wordt gedemonteerd en daarvoor in de plaats komt een ultramoderne schotel voor de ontvangst van sateliettelevisie en -radio. Een half uurtje later is het karwei geklaard en sluit onze installateur het kastje aan op de televisie.
De eerste zender komt in beeld, en nog een, en nog een, en... nog zo'n 100 stuks. Hier hebben we lang op gewacht maar nu kunnen we eindeloos kijken naar beelden uit de ruimte. Fantastisch, daar is het het journaal van Oekraïne, eindelijk...!

Een dreigende situatie

De raadsvergadering van Eskilstuna is nèt begonnen als buiten het grote plein voor het stadhuis wordt afgezet. De bank aan de overkant blijkt te zijn overvallen en er is een verdacht pakketje gevonden. Niemand mag in de buurt komen.
Intussen gaat de vergadering gewoon verder, op de agenda staan een aantal belangrijke punten die besluitvorming vereisen. Voor de zekerheid kijkt men af en toe naar buiten naar wat zich daar afspeelt.
Dat doet ook Cas, bezig met de webbtelevisie-opname van de debatten, en hij ziet dat het plein nog verder wordt afgezet. Het schouwspel wordt met de minuut onwerkelijker.
Dan gebeurt het onvermijdelijke. De deuren van de raadszaal gaan open en twee politie-agenten verzoeken iedereen zo snel mogelijk het stadhuis te verlaten, het risico is te groot voor de aanwezigen.
De voorzitter schorst direkt de vergadering. De ontruiming geschiet gedisciplineerd en zonder paniek, binnen 5 minuten staan alle mensen buiten. Zie de beelden via deze link, klik op de bovenste Visa knop en klik tenslotte op de laatste regel (Stadshuset utryms)

Krabben

Plotseling is de nazomerse lucht er vol van: muggen! De hele zomer hebben ze zich amper laten zien, en eigenlijk is hun seizoen al lang voorbij. Uit alle hoeken en gaten komen de irritant zoemende stekers tevoorschijn, achter elke grasspriet zit d'r wel een. Mjieeeeeeeee, klinkt het om je hoofd en prrrrrrik voelt het in je huid. En jeuk, heel-veel-jeuk achteraf.
Onze antimuggenspray staat wederom binnen handbereik.

Alles op een rijtje

Het is stevig aanpoten voor Ingrid bij het creëren van een rand langs de oprit en de paadjes, te beginnen met het uitsteken van een gleuf. Dat valt nog niet mee, de grond is behoorlijk hard en her en der zitten grote keien in de grond. Na het graafwerk moet zand worden gestrooid en om het geheel vlak te krijgen moeten er heel wat kruiwagenladingen worden aangevoerd. Tot slot worden de betonnen straatstenen met een doorslaand argument (lees: rubber hamer) op hun plek getimmerd. Even klinkt een waar-ben-ik-aan-begonnen-verzuchting maar die maakt snel plaats voor een trots dat-heb-ik-mooi-gedaan-gevoel.
Intussen vordert Cas gestaag met het timmerwerk in de ruimte die onze sauna moet worden. Isoleren, meten, zagen, timmeren, af en toe boren en weer van voren af aan. Het werk gaat langzaam maar gestaag, vooral de raamkozijnen zorgen voor enig oponthoud.
Maar nu even pauzeren met een glaasje water (want 't is best warm) en een snee uit Nederland meegenomen peperkoek en twee noeste arbeiders rusten uit in een uiterst aangenaam augustuszonnetje.