Vele weken breken we ons hoofd over hoe we dat precies willen. Want één ding willen we absoluut niet: dat er wordt gebroken áán of ìn het oorspronkelijke bouw. In alle ernst, we beschouwen ons ruim 250 jaar oude huis als cultureel erfgoed en daar mag onder geen beding iets mee gebeuren. Dat is ons principe, en staat als een, ehhhhh, huis!In eerste instantie bedenken we dat we de uitbouw (is van 1925) zouden kunnen verlengen, maar dat levert niet veel extra ruimte op. Opnieuw hoofdbrekens: hoe dan wel?
Het spreekwoord ’Een goede buur…’ was nimmer zo treffend wanneer zomerbuurman Bert ons op een idee brengt dat hij een keer elders heeft gezien: een bestaand huis werd in tegenovergestelde richting gespiegeld. We zien het helemaal voor ons: dit is dè oplossing! Tack så mycket, Bert!
Ondanks de stevige vorst gaan we niet over één nacht ijs en aldus spraken we in de voorbije weken met heel wat mensen: goede kennissen, collegae, de gemeente en een aantal architecten.
Een architect was zó enthousiast (“…geweldig idee…”) dat gelijk een losse schets van zijn hand ontsproot, daaraan toevoegend: “Waren er maar meer mensen die zo goed nadenken...”. We zijn een beetje verlegen.
