Deze dag zal Meneer Eland nog lang heugen. Hij loopt door het bos en staat plotsklaps zowat oog in oog met Ingrid en onze twee keffertjes. Àhkkà gaat er meteen op af, en voor Heer Eland zit er niets anders op dan het op een lopen te zetten. Pfff, dat was even schrikken, dat maak je niet elke dag mee in je elandleven. Maarrrrr, wazdat? Nee hè, daar zijn ze weer! Alweer Ingrid met die twee blaffende hondjes..., opnieuw ervandoor.
Een kwartiertje is het rustig, als uit het niets een grote auto (met Cas achter het stuur) komt aanrijden. Wegwezen, voor de derde keer! Wat een dag, wat een dag, het valt niet mee om eland te zijn.
